Day Hike from Tokyo: Lake Okutama

I’ll be soon running out of hikes, so it’s back to basics. After numerous failed attempts to reach lake Okutama (I always got distracted and followed a different path), I finally made it!

Lake Okutama rose to prominence in 2020, because it is the largest nature reserve in Tokyo prefecture. At that time, travel across prefectures was discouraged, so Tokyoites had to settle with re-discovering their own prefecture. While Okutama is technically Tokyo, it is extremely close to Yamanashi prefecture, the home of Mt. Fuji and award-winning wines. Additionally, it is the gateway to Mt. Kumotori, a peak that stands on the tripartite border between Tokyo, Saitama and Yamanashi prefectures, itself popular as the setting of the anime Kimetsu no Yaiba.

In order to reach lake Okutama, one has to change trains at Ome station. That’s usually the first location that distracts me. Technically a city, Ome is the last stronghold of civilization where conbini’s are available. It holds yearly flower festivals, like the Azalea festival at Shiobune Kannon-ji temple. There are a few paths to follow around here, like the one that starts from Mt. Raiden (雷電山) or the one that takes you to the haunted Mummy mountain (ミイラ山). If you continue on the Okutama line, the next distraction appears in the form of Mt. Mitake, a fan favorite for hikers of all ages. Then, there’s Kori, Hatonosu and Shiromaru stations, with their respective peeks and gorges, it’s hard to resist stepping out the train. Don’t get me started on the gorgeous waterfalls of Unazawa or the largest waterfall of Tokyo at Kawanori. I know, you got distracted yourself already!

Well, if you managed to stay on the train this long, you are about to reach lake Okutama. The lake itself is man-made, a result of many dams constructed to harness the power of a tributary of the great Tama river. The lake is the main source of water for the mega-city of Tokyo. Until the end of the Edo period, lots of places in the area were off limits for commoners, because it was an official hawk hunting ground. As a result, the forest is untamed and pristine, with especially old beech trees. A few of them remain though, because the flooding caused by the dam construction submerged them, including a picturesque onsen village.

The lake from above looks like an Asian dragon, with twirling legs and spiky claws. Two characteristic pedestrian bridges connect the opposite shores. The most photogenic one is Mugiyama Bridge. It was initially made of floating drums, but it has since be replaced by thick plastic floaters. When walking over it, it feels a bit like you are floating on a raft. Since it is a floating bridge, it may be closed when the winds are high. The opposite side of the bridge used to be a nice village, which was abandoned after the flooding of the lake, because it was separated from the rest of the villages. Needless to say, if you find yourself on the other side of Mugiyama bridge when the bridge is closed off, there’s no place to spend the night, so jumping over the fences to cross it might not be the worst idea (don’t ask me how I know it).

Anyway, if you cross Mugiyama bridge and walk parallel to the lake, you will soon reach Yama no Furusato Mura, the remnants of the old village which has since been turned in a visitor center with traditional craft activities, restaurants and a campsite. Hovering above the center, there is a ridge and a trail that eventually reaches to Mt. Mito, one of the three mountains of Okutama. The trail is quite steep and pretty narrow at times, especially along the ridgeline. For this reason, I was surprised when a lady at the park told me it was part of the road that the processions of the feudal lords of Yamanashi used on their way to Edo-Tokyo. How did they move all those people, animals and gifts across such a narrow path?

If you want to follow the path to Mt. Iyo and Mt. Mito, you have to be careful because there are some trees marked with pink ribbons that lead to nowhere. The markings of the actual path are small and concealed. I didn’t try my luck with Mt Mito, because the path was too steep and the sun was low already. Keep that in mind if you plan to attempt summiting Mito. Additionally, be on alert for bears, because there was a recent sighting. I didn’t see any bears, but to be honest, the discarded TV and radio that I found in the middle of the forest, scared me more, do forest ghosts need entertainment?

If you want to check out the details of this hike, you can follow the route in alltrails. If you liked this article, share it with your friends. Do you have any hiking tips for the area? Add them in the comments. You can also follow this blog, follow me on Instagram or Facebook, to never miss a post. Until next time!

Support this blog | Στηρίξτε το blog

Donate: Δωρεά μέσω Ko-fi για τα έξοδα της ιστοσελίδας

Read more:

Έφυγα

Ίσως δεν έχει γίνει ακόμα αρκετά προφανές, γιατί αρκετοί με ρωτάτε αν έφυγα από την Ιαπωνία. Ίσως το ότι συνεχίζω τα σχετικά θεματικά άρθρα δεν βοήθησε και πολύ να γίνει αντιληπτό. Η αλήθεια είναι ότι μετά από σχεδόν έξι χρόνια εγκατέλειψα την Ιαπωνία οριστικά. Αρκετοί το θεώρησαν παράλογο, πολλοί μου έκλειναν το μάτι και μου έλεγαν «άντε τώρα, στην Αμερική». Ήρθε η ώρα όμως να σας πω τι μέτρησε στο δικό μου κεφάλι για να πάρω αυτήν την απόφαση.

Στην αρχή, νόμιζα ότι πήγαινα στην Ιαπωνία για δυο χρονάκια. (Τα δύο χρονάκια έγιναν δυόμισι, επειδή μες στην αφασία μου είχα ξεχάσει να προσμετρήσω το ένα εξάμηνο προετοιμασίας ως φοιτητής-ερευνητής). Σταδιακά, σκέφτηκα ότι ίσως ήταν καλύτερο να κυνηγήσω ένα διδακτορικό, μιας και είναι μόνο τρία χρόνια στην Ιαπωνία, αντί για τα τέσσερα-πέντε χρόνια που χρειάζονται συνήθως σε άλλες χώρες. Η ιαπωνική κυβέρνηση είχε αρχίσει να υποχρηματοδοτεί το πρόγραμμα υποτρόφων και να κόβει τις επεκτάσεις υποτροφίας, αλλά είχα αρκετά καλό βαθμό πτυχίου, οπότε ήμουν σχετικά σίγουρη ότι θα μπορούσα να συνεχίσω. Εναλλακτικά, θα ζητούσα πρόσληψη πλήρους απασχόλησης στην δουλειά που είχα ήδη και θα μάζευα κάποια χρόνια εργασιακής εμπειρίας στο Τόκιο. Τελικά, άρχισα το διδακτορικό, κάτι που φάνηκε εξαιρετικά επιτυχημένη και σταθερή επιλογή ένα εξάμηνο αργότερα, όταν και ξεκίνησε η κορονοκαταστροφή και ο κόσμος φαινόταν να καταρρέει.  

Στα σχέδιά μου, δε σκεφτόμουν ποτέ την Ιαπωνία ως μια χώρα στην οποία θα έμενα μόνιμα. Αρχικά, είναι υπερβολικά μακριά. Μακριά τόσο γεωγραφικά και χρονικά, όσο και πολιτισμικά. Μακριά από κάθε τι που θεωρώ γνωστό, από την οικογένειά μου, το φαγητό, την κουλτούρα και τα έθιμα. Θα μου πει κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι τόσο απαραίτητα, και θα έχει δίκιο. Ταξίδευα πίσω μια φορά στον ενάμιση χρόνο και αυτό ήταν ήδη αρκετά συχνό. Τις τελευταίες δύο φορές που ταξίδεψα από Ιαπωνία στην Ελλάδα, στις τρεις βδομάδες σκεφτόμουν ήδη «αχ, κουράστηκα, βαρέθηκα, ώρα να πάω σπίτι». Όταν γυρνούσα Τόκιο, ένιωθα όντως σαν να γυρνάω στη βάση μου, στη ρουτίνα μου, σε αυτό που ξέρω και έχω συνηθίσει. Αλλά και πάλι, κάτι εμπόδιζε το μυαλό μου στο να δει αυτή την χώρα μακροπρόθεσμα. Ίσως να έφταιγε ότι οι φίλοι που έκανα στο Τόκιο έφευγαν ένας ένας για άλλες χώρες και με άφηναν μόνη, ή ότι δεν είχα σχέση με κάποιον Ιάπωνα/Γιαπωνέζα όπως οι περισσότεροι που γίνονται μόνιμοι κάτοικοι.

Παρόλα αυτά, είχα στο μυαλό μου να μείνω άλλα δυο-τρία χρόνια μετά την αποφοίτηση του διδακτορικού για να δουλέψω. Είχα ψάξει τις προϋποθέσεις για να αποκτήσω άδεια μόνιμου κατοίκου. Όχι ότι θα την έπαιρνα με μόλις πέντε χρόνια διαμονής, αλλά θα μπορούσα τουλάχιστον να αιτηθώ. (Έχω ακούσει ιστορίες για αγρίους, για συζύγους Ιαπώνων πολιτών με παιδιά και σπίτια και δεκαετία διαμονής στην πλάτη τους, των οποίων οι αιτήσεις διαδοχικά απορρίπτονται). Για ιαπωνικό διαβατήριο, δεν γίνεται καν λόγος. Η Ιαπωνία δεν παρέχει δικαίωμα διπλής υπηκοότητας, άρα τα παιδιά πρέπει να διαλέξουν ένα διαβατήριο όταν ενηλικιωθούν και οι μετανάστες πρέπει να απαρνηθούν την υπηκοότητά τους ώστε να πάρουν την Ιαπωνική. Μια φίλη μου μπήκε μόλις σε αυτή τη διαδικασία, ακριβώς επειδή θέλει να απαρνηθεί για πάντα τη χώρα της, οπότε θα σας πω πώς θα πάει. Όχι βέβαια ότι το ιαπωνικό διαβατήριο δίνει ιδιαίτερα πλεονεκτήματα σε κάποιον που διαθέτει ήδη διαβατήριο ευρωπαϊκής χώρας. Είναι πολύ εύκολο να ταξιδέψεις οπουδήποτε με το ιαπωνικό, αλλά σε θέματα δικαιώματος εγκατάστασης και εργασίας στο εξωτερικό, το ευρωπαϊκό είναι σαφώς ανώτερο.

Και τελικά, ήρθε η πανδημία και έφερε τα πάνω κάτω. Η Ιαπωνία ήταν πιο προσεκτική από τις υπόλοιπες χώρες, και αυτό με καθησύχασε στην αρχή. Ένιωθα ασφαλής, χωρίς να έχω κλειστεί μέσα σε καθεστώς ακραίου λοκντάουν όπως στην Ευρώπη ή την Κίνα. Σιγά σιγά όμως, οι αντιδράσεις της χώρας φαίνονταν περισσότερο συντηρητικές παρά λογικές. Το γεγονός ότι είχαν κλείσει τα σύνορα για μήνες για όσους είχαν μεν άδεια παραμονής, μόνιμη ή μη, με πλήγωσε βαθιά. Το ότι γίνονταν συζητήσεις στη βουλή αν οι μετανάστες μπορούν να κάνουν το εμβόλιο ή να πάρουν οικονομικά βοηθήματα, παρόλο που πλήρωναν εισφορές και φόρους στο κράτος όπως όλοι οι κάτοικοι, με ξενέρωσε. Ένιωσα ότι ακόμα και αν έπαιρνα μόνιμη άδεια παραμονής, ακόμα και αν περνούσα δυο δεκαετίες στην Ιαπωνία, δεν θα με αντιμετώπιζαν ως «δική τους», έστω για τα τυπικά.

Ταυτόχρονα, έβλεπα γύρω μου σημάδια ύφεσης, τα οποία μου ήταν γνωστά ως παιδί της ελληνικής κρίσης. Η ισοτιμία του γιεν έπεφτε ραγδαία, παρότι παραδοσιακά ανέβαινε σε καιρούς κρίσης, για πρώτη φορά στα χρονικά εμφανιζόταν πληθωρισμός και τα καταστήματα έβαζαν λουκέτο το ένα μετά το άλλο. Η έλλειψη προσαρμοστικότητας και καινοτομίας στην έρευνα με απογοήτευσε. Οι συζητήσεις μου με νεαρά άτομα έβγαζαν μια έντονη απαισιοδοξία και παραίτηση από τη ζωή.  Θεώρησα ότι η Ιαπωνία είναι μια χώρα που ό,τι έκανε, έκανε, χωρίς όραμα για το μέλλον. Ότι στα επόμενα χρόνια θα επιβιώσει, ούσα η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, αλλά με τρομακτικό κόστος στο βιοτικό επίπεδο και την ψυχολογία των κατοίκων.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με άλλους προσωπικούς λόγους, με έκαναν να αποφασίσω ότι μάλλον καλύτερα να φύγω. Ωραία, να φύγω, αλλά να πάω που; Στην Ελλάδα; Στην Αμερική; Στην Αυστραλία; Σε άλλον πλανήτη; Δεν έχω ιδέα. Μάλλον το πιο αισιόδοξο μέλλον διαφαίνεται οπουδήποτε εντός ευρωπαϊκής ένωσης. Αλλά δεν είμαι σίγουρη κιόλας, ίσως μια νέα καταστροφή έρθει να ταράξει και αυτό μου το συμπέρασμα. Προς το παρόν, μάζεψα τα πράγματά μου, έστειλα όσα μπορούσα με το ταχυδρομείο, πούλησα και χάρισα τα υπόλοιπα, και ένα ηλιόλουστο πρωινό έφυγα, έχοντας προλάβει να δω μόνο τα μισά απ΄ όσα ήθελα στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.

Χάρτης με τα ταξίδια μου στους νομούς της Ιαπωνίας

Για κάποιο διάστημα, θα συνεχίζω να δημοσιεύω άρθρα με τις εμπειρίες μου στην Ιαπωνία. Σιγά σιγά, θα βάζω και υλικό από ταξίδια σε άλλες χώρες. Ελπίζω όλο αυτό το υλικό να σε βοηθήσει στα δικά σου ταξίδια, ή ακόμα και σε περίπτωση εγκατάστασης σε κάποια χώρα της Ασίας. Αν σου άρεσε αυτό το blog, πες το στους φίλους σου. Για να μην χάνεις κανένα άρθρο, μπορείς να με ακολουθήσεις στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

Support this blog | Στηρίξτε το blog

Δωρεά μέσω Ko-fi για τα έξοδα της ιστοσελίδας

Διάβασε κι αυτό:

Λαβ Χίνα

Τι εστί χίνα (雛), λοιπόν. Όχι δεν είναι πτηνό, αν και (τώρα θα μιλήσω ως συνομωσιολόγα εκ της Άπω Ιωνίας) το ιδεόγραμμα σημαίνει “κοτοπουλάκι” (insert gif λεβέντης κάποια ζώα δε με πιστεύανε). Οι χίνα είναι ο λόγος που κάθε γωνία σπιτιού, σχολείου ή σταθμού γεμίζει με σετ από κούκλες.

Η φωτογραφία είναι από την εκδρομή Isedewa

Κάθε χρόνο στις 3 Μαρτίου γιορτάζεται η σιντοϊστική εορτή του Χίνα μάτσουρι, του φεστιβάλ των κοριτσιών. Τι λατρεύουν τα νεαρά κορίτσια; Μα φυσικά τις κούκλες τους. Οπότε το φεστιβάλ είναι αφορμή να βγάλουν τα τεράστια σετ από τα πατάρια, να χτενίσουν τα μαλλιά από τις κούκλες, να ισιώσουν τα φορέματα και να τα στήσουν σε ράφια σαν σκαλοπάτια. Ο στολισμός ξεκινά μετά το Σέτσουμπουν το Φλεβάρη, και οι κούκλες θα πρέπει να έχουν μαζευτεί αμέσως μετά τις 3 Μάρτη, γιατί αλλιώς φέρνουν κακή τύχη για το μέλλον της κόρης του σπιτιού. Το έθιμο το τηρούν συνήθως μέχρι τα κορίτσια να γίνουν δέκα χρονών. Οι “θετοί” μου παππούδες στολίζουν ακόμα κάθε χρόνο τις κούκλες, κι ας είναι η κόρη τους πλέον μεγάλη και στην Αμερική.

Όταν λέμε κούκλες βέβαια, δεν εννοούμε barbie και bratz. Όπως σχεδόν κάθε χαρούμενο πράγμα στην Ιαπωνία, έτσι και τα σετ από κούκλες έχουν αυστηρούς κανόνες. Οι δύο απαραίτητες κούκλες είναι ο αυτοκράτορας και η αυτοκράτειρα. Δεν είναι ο εκάστοτε αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, αλλά ένας ιδεατό βασιλικό, έστω αρχοντικό, ζεύγος. Αυτές οι δύο κούκλες ως ζευγάρι γενικά αρκούν ως στολισμός. Το ολοκληρωμένο σετ όμως περιλαμβάνει τις κυρίες της αυλής, τους μουσικούς, τους συμβούλους, αλλά και τα προικιά και τις άμαξες του παλατιού. Φυσικά, υπάρχουν διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα, όπως λάμπες, γλυκά, τραπεζάκια και κλαδιά φυτών, ώστε να συμπληρώσουν τη σκηνή. Το αυτοκρατορικό ζεύγος τοποθετείται πάντα στο ανώτερο σκαλί και οι υπόλοιποι τοποθετούνται απο κάτω τους με συγκεκριμένη σειρά. Ανάλογα αν βρίσκεσαι στο Τόκιο ή στο Κιότο, η θέση του αυτοκράτορα και της αυτοκράτειρας αντιστρέφεται.

Οι κούκλες αυτές δεν είναι για παιχνίδι, αλλά για οπτική και μόνο απόλαυση. Με αφορμή όμως τη γιορτή, πολλά κορίτσια οργανώνουν μικρά πάρτι με πολύχρωμα και καλοκαμωμένα γλυκά, όπως τα χίνα αράρε. Ακόμα και το φαγητό είναι πολύχρωμο αυτή την περίοδο του χρόνου, με αποκορύφωμα το νοστιμότατο τσιράσι-ζούσι, που παίρνει τα χρώματά του από ψιλοκομμένα θαλασσινά και λαχανικά. Τα αγόρια δεν έχουν ιδιαίτερη συμμετοχή σε αυτή τη γιορτή, μιας και η δική τους μέρα είναι στις 5 Μαΐου, όταν και στολίζουν μινιατούρες του θρυλικού Κιντάρο. Αντίστοιχες γιορτές με το Χίνα-μάτσουρι υπάρχουν και στην Κίνα και στην Κορέα.

Η φωτογραφία είναι από την εκδρομή Isedewa

Αφού πιάσαμε το θέμα του αυτοκράτορα, θα κάνω μια παρένθεση με μια ερώτηση που με ρωτούν συχνά. Ξέρετε γιατί η Ιαπωνία έχει αυτοκράτορα και όχι βασιλιά, αφού δεν είναι αυτοκρατορία; Λοιπόν, όλα προέκυψαν εξαιτίας του ανταγωνισμού με την Κίνα. Ο Κινέζος αυτοκράτορας ήταν ο άρχοντας εκ του ουρανού. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άλλος βασιλιάς, ήταν πρακτικά κατώτερος σε τάξη και υποτελής του. Οι Ιάπωνες δεν μπορούσαν να το δεχτούν, αλλά ούτε και οι Κινέζοι να τους αναγκάσουν, οπότε έδωσαν στον βασιλιά τους τον τίτλο Τεν-νo (天皇), δηλαδή βασιλιά των ουρανών. Ταυτόχρονα ο τίτλος δηλώνει ότι ο αυτοκράτορας έχει σχέση με τους θεούς και είναι ορισμένος από αυτούς, όντας απόγονός τους, άρα η εξουσία του ξεπερνά τα όρια του απλού βασιλιά. Τόσο η αγγλική, όσο και η ελληνική γλώσσα έχουν έλλειψη στο κατάλληλο λεξιλόγιο, οπότε τον αποκαλούν αυτοκράτορα, αντί για παράδειγμα ουρανοκατέβατο.

Πείτε μου πως σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

Support this blog | Στηρίξτε το blog

Δωρεά μέσω Ko-fi για τα έξοδα της ιστοσελίδας

Διάβασε κι αυτό:

Day Hike from Tokyo: Rokkokutoge to Kamakura

Ok, so it snowed again in Tokyo this week, plus it’s Ume blossom season and you don’t feel like walking much. You’d much rather find a nice viewpoint to have a picnic and some drinks, preferably relatively close to the sea. Alright, I’ve got you covered. Today we are going to traverse Miura peninsula, from Yokosuka to Kamakura.

Let’s say you find yourself roaming around in Yokosuka, but it’s quite early. You’ve visited Taura park before, you went to the retro district already, you did the military port cruise and the cruise to Sarushima. There are not so many options left to explore. What you can do, is head to Kanazawa-Bunko station (not to be confused with Kanazawa city in Ishikawa prefecture). If you have limited time, you can roam around the traditional garden of Shomyoji (称名寺市民の森). But it’s better to focus on the west side and make a leap across the mountains, in order to end up in elegant Kamakura.

Walk parallel to the train tracks until you find the entrance of the Rokkokutoge hiking trail (六国峠ハイキングコース 金沢文庫口). Climb up the stairs and you will reach a plateau, where the ruins of Nokendo (能見堂跡) are located. A sign board shows a picture of the exact same spot 100 years ago. The photograph was probably taken from foreign (American?) visitors, as the inscription “NOW KEN DOW” hints. On top of the hill, there is a variety of plum trees, both white and pinkish. It was a bit early for the blossoming when I visited, but the trees should be getting ready by now.

This was the location of a Buddhist temple in the 1600s. A famous Zen master from China stood at this hill and while observing the view, reminisced of eight magnificent views of his hometown. The “eight views of Kanazawa” became a prominent theme for ukiyo-e painters, including Utagawa Hiroshige, and the spot rose to prominence.

Less than an hour later, you will arrive at Kanazawa Zoo. I’m not so fond of zoos, so I just walked on the wooden deck path of the Will Rice Field Valley (しだの谷). From the Sekiyaoku Viewing Platform, you can observe a nice view of the sea. Continue walking and you will find an extremely large cemetery. I will be honest, it was one of the largest I’ve ever come across, so I took a second there to contemplate about death.

While you marvel at the bamboo grove, follow the signs to Tenen (天園). This spot gives the name to the ridge as Rokkoku (六ヵ国 means six countries)), because you could see the six provinces of Izu, Sagami, Musashi, Awa, Kazusa, and Shimousa. I saw the ruins of an abandoned tea house, but it seems a newer one (天園休憩所) is operating nearby. It also seemed abandoned to me, but at least it had a working vending machine to grab a bottle of water. The landscape changes a bit from here, since you have to hike down a path that cuts the rocky substrate in half. A lot of rock formations have names, as per usual, for example the lion rock below (yeah, it doesn’t look like a lion at all, I know).

Eventually, you are going to find a few more blossoming plum trees. This is the entrance to the Yofukuji Temple site. There is not much to see, apart from the foundation of some old buildings from the era of the Kamakura shogunate. I would advice moving towards the shrine next door, the Kamakura-gu (鎌倉宮). The lucky charms are shaped as cute red lions and there a lot of fun pilgrimage activities (if you are 5 years old) like throwing tiny plates to a rock or rubbing a stone turtle for luck. The shrine is an imperial one, so they distribute a pamphlet with the emperor’s genealogical tree together with the goshuin stamp. They seem to be fond of cats, because they have a program for supporting stray cats and also celebrate the cat day on the 22th of February with honors.

After almost three hours, you have finally arrived in Kamakura. There are millions of things to do here, but I chose to lay low and have lunch with fresh seafood and frozen yogurt with honey. Alternatively, you could go for tea or old school coffee or visit one of the myriad temple gardens if it’s early in the afternoon.

If you want to check out the details of this hike, you can follow the route in alltrails. If you liked this article, share it with your friends. Do you have any hiking tips for the area? Add them in the comments. You can also follow this blog, follow me on Instagram or Facebook, to never miss a post. Until next time!

Support this blog | Στηρίξτε το blog

Donate: Δωρεά μέσω Ko-fi για τα έξοδα της ιστοσελίδας

Read more:

Τι είναι τα τανούκι;

Όσοι γυρνούν από εκδρομή στην Ιαπωνία, φέρνουν πίσω κατά κύριο λόγο δύο σουβενίρ: μια γάτα που κουνάει το πατούσι της (την μανέκι-νέκο) και ένα στρουμπουλό αρκουδάκι με καπέλο. Σήμερα θα μιλήσουμε για το δεύτερο.

Γι’ αρχή, δεν είναι ούτε αρκουδάκι, ούτε σκυλί, ούτε ρακούν. Είναι ένα τανούκι (狸), το οποίο στα αγγλικά το αποκαλούν με το καθόλου παραπλανητικό όνομα “raccoon dog” (όχι ότι εγώ είμαι καλύτερη που μεταφράζω τα ζώα καμοσίκα ως παπιοελαφο-αντιλοποκατσίκες). Τα τανούκι είναι ξαδέρφια με τα σκυλιά και τα τσακάλια. Βέβαια, ο τρόπος που κινούνται μες στα στενά του Καβασάκι, περισσότερο με νυφίτσα μοιάζει. Πολύ συχνά στις μεταφράσεις μπερδεύουν τα τανούκι με τα άνα-γκούμα και τα αράι-γκούμα, δύο είδη ασβού, αλλά και με τα κόκκινα πάντα (τέτοιο είναι και η δημοφιλής Αγκρέτσουκο).

Τα τανούκι εμφανίζονται πολύ συχνά σε μύθους και θρύλους. Παρόμοια με τις αλεπούδες/κιτσούνε, έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται και τους αρέσει να εξαπατούν τους ανθρώπους. Σε αυτήν την περίπτωση, τα δαιμονικά τανούκι τα αποκαλούν μπάκε-τανούκι (παρόμοια με το μπάκε-νέκο). Στην τέχνη, συχνά τα απεικονίζουν με ψάθινο καπέλο, στρουμπουλή κοιλιά και δυο τεράστιες μπάλες μπροστά στα πόδια. Ναι, αυτές οι μπάλες δεν είναι τα πόδια, είναι κυριολεκτικά οι όρχεις του τανούκι, οι οποίοι υποτίθεται φέρνουν τύχη στις επιχειρήσεις. Σε κάποιους θρύλους μάλιστα, οι όρχεις μεγαλώνουν και τεντώνουν τόσο πολύ που γίνονται σαν αλεξίπτωτο με το οποίο το τανούκι μπορεί να πετάξει. Με τέτοιο καλοκάγαθο παρουσιαστικό και θαυμαστές ικανότητες, τα μαγαζιά στήνουν αγάλματα από τανούκι στις εισόδους τους ώστε να προσκαλέσουν την καλή τύχη – αλλά και τους καλούς πελάτες.

Τα τανούκι και οι μαγικοί τους όρχεις

Παραδοσιακά, το βασίλειο των τανούκι είναι στο νησί Σάντο του νομού Νίιγκατα. Εκεί ζούσαν υπό την πυγμή του βασιλιά τους, τον Ντανζάμπουρο-τανούκι. Αυτός ήταν εξαιρετικά ικανός στον να ξεγελά ανθρώπους κλέβοντάς τους χρήματα και αγαθά, αλλά και στο να διώχνει τις αλεπούδες. Οι αλεπούδες είναι ο παραδοσιακός εχθρός των τανούκι, και ο θρύλος λέει ότι δεν υπάρχει καμιά τους στο νησί Σάντο, γιατί ο βασιλιάς τανούκι τις έδιωξε με το εξής τέχνασμα. Είπε στην αλεπού ότι θα κάνει ένα θαύμα και θα μετατραπεί σε παρέλαση φεουδάρχη. Η αλεπού γέλασε, αλλά σύντομα μια μεγαλόπρεπη συνοδεία πέρασε μπροστά της. Τότε πήδηξε μπροστά στον άρχοντα και τον κορόιδεψε λέγοντας ότι τα καταφέρνει στις μεταμφιέσεις. Ο άρχοντας (γιατί ήταν αληθινός και όχι το τανούκι) θύμωσε για την ενόχληση και διέταξε να την σκοτώσουν. Κάπως έτσι, οι αλεπούδες δεν ξανατόλμησαν να πλησιάσουν το Σάντο.

Τσάι μάτσα με θέμα ένα τανούκι/τσαγιέρα από το κατάστημα Ματσασάρο

Ένας άλλος γνωστός μύθος είναι το Μπουνμπούκου Τσαγκάμα (分福茶釜). Ήταν κάποτε κάποιοι μοναχοί στο ναό Μορίντζι που αγόρασαν μια τσαγιέρα. Όταν όμως την έβαλαν στη φωτιά, αυτή έβγαλε ουρά και πόδια και μεταμορφώθηκε σε τανούκι. Τρομαγμένοι, την πούλησαν σε έναν περιπλανώμενο έμπορο. Αυτός, σκέφτηκε να κρατήσει το τανούκι-τσαγιέρα και να το βάλει να κάνει μαγικά σαν περιπλανώμενο τσίρκο, με αντάλλαγμα να μοιράζεται τα κέρδη μαζί του. Τελικά, έγιναν και οι δύο ζάμπλουτοι και έζησαν αγαπημένοι.

Ένα απλό τανούκι
Ένα τανούκι/τσαγιέρα
Η είσοδος του ναού Μορίντζι

Τα πιο πολλά τανούκι μαζεμένα τα είδα σε ένα ναό στο νομό Γκούνμα, λίγο πιο έξω από το χωριό Τατεμπαγιάσι. Είναι ο ίδιος από το μύθο της μαγικής τσαγιέρας. Έχει άπειρα αγάλματα από τανούκι, σε κάθε μορφή. Άλλα είναι ντυμένα γυναίκες, άλλα κρατούν ψάρια, άλλα είναι ηλικιωμένοι άντρες. Φυσικά, δε λείπει και το τανούκι/τσαγιέρα. Ο ναός έχει ακόμα την μαγική τσαγιέρα σε μια προθήκη στο εσωτερικό του και ο καθένας μπορεί να τη δει για το πενιχρό αντίτιμο των 300 γιεν. Τώρα, το πώς την ξαναβρήκαν ενώ την είχαν πουλήσει υποτίθεται, παραμένει άγνωστο. Εγώ έφτασα αργά και είχαν ήδη κλείσει, αλλά εύχομαι, αν ποτέ πάτε, η τυχερή τσαγιέρα να σας φέρει κάθε τύχη όπως και στον ιδιοκτήτη της.

Το εσωτερικό ιερό του ναού Μορίντζι

Υ.Γ. Και πώς βρέθηκα εγώ σε ένα ναό με τανούκι στη μέση του πουθενά στην Γκούνμα; Είχα πάει ως «δοκιμαστής» ενός τουρ του χωριού που συνδύαζε την τοπική ιστορία με ένα ανιμέ, το Γιόρι-μόι. Μας έκαναν γύρω γύρω στο χωριό, δείχνοντας μας τοποθεσίες που χρησιμοποιήθηκαν αυτούσιες στο κινούμενο σχέδιο. Ταυτόχρονα, μας μίλησαν για τις παραδόσεις τους, το ντόπιο σάκε, τις αζαλέες και τα μοντέρνα -πλέον- καφέ τους. Αν σας ενδιαφέρει το συγκεκριμένο ή άλλα ανιμέ και ο σχετικός τουρισμός, ρίξτε μια ματιά στα 88 animation spots.

Μια από τις σκηνές του ανιμέ εκτυλίσσεται μπροστά στην πιο κοινότυπη εικόνα: αυτόματους πωλητές αναψυκτικών.
Το Τατεμπαγιάσει είναι ένα από τα επίσημα animation spots.

Πείτε μου πως σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

Support this blog | Στηρίξτε το blog

Δωρεά μέσω Ko-fi για τα έξοδα της ιστοσελίδας

Διάβασε κι αυτό:

Day Hike from Tokyo: Mt Bonoore and lake Naguri

When it finally snows around Tokyo, an issue arises: Where to hike to next? Well, there’s this little ridge right on top of the border between Tokyo and Saitama prefectures. Tucked inside the mountains, Bonoore ridge is accessible all year round. It is one of those routes where the journey is more fun than the destination.

View of lake Naguri

The starting point to reach Bonoore ridge (棒ノ折山) is at lake Naguri (名栗湖). The lake was formed after the construction of the Arima dam and serves as a water reservoir. It is an ideal location for weekend activities: there’s a canoe workshop, fishing spots and a barbeque area. Naguri lake is also famous for its firefly viewing event in the summer. Nolla Naguri (ノーラ名栗) with tent saunas is ideal for Nordic aficionados, while Sawarabi onsen is more geared towards traditionalist enjoyers of hot springs.

Bonoore means “the stick that got broken”, because according to the legend that’s what happened to warlord Hatakeyama Shigetada, when he was crossing the ridge. Shigetada was a powerful samurai at the area of Chichibu. In the legendary Genpei wars, he stood originally on the side of the Taira clan, but midway decided to switch to the eventual winners, the Minamoto clan. After the war, the Minamoto cousins clashed for the throne. At that time, during the battle of Awazu, Shigetada was assigned and failed the task to capture Tomoe Gozen. She was a female samurai, technically referred to as onna-musha (女武者) and a fearsome opponent. Unfortunately, women’s issues persist through the ages: Tomoe’s master Minamoto no Yoshinaka sent her away from the ending moments of a battle, because he would be ashamed if he died next to a woman.

The hiking path goes around the lake and then turns towards Shiratani valley (白谷). Walking among the tall cedar trees in a serene forest has a calming effect. Soon, the root staircase gives its place to rocks and streams. Be sure to wear bright clothes when hiking in winter, because the area is popular for hunters during the hunting season.

At some points, you may need to climb vertically on rocks and use ropes to move forward. The path gets especially dangerous after the rain, when slippery mud covers everything. At the top of Mt. Bonoore you can see a sign that marks the 869m elevation. Clear skies might grace you with a full view of Tokyo, as well as the Chichibu mountains.

There are some benches at the top and close to pretty rocks, where you can rest and grab lunch. Apart from that, the landscape doesn’t change much on the way back. Since the hike takes less than 4 hours to complete, there’s plenty of time left to relax at the onsen or arrange a BBQ session. It seems that this area used to be popular, but not so much anymore, so peace and quiet are guaranteed.

If you want to check out the details of this hike, you can follow the route in alltrails. If you liked this article, share it with your friends. Do you have any hiking tips for the area? Add them in the comments. You can also follow this blog, follow me on Instagram or Facebook, to never miss a post. Until next time!

Support this blog | Στηρίξτε το blog

Donate: Δωρεά μέσω Ko-fi για τα έξοδα της ιστοσελίδας

Read more: