belleelene

Νομίζω οι περισσότεροι επιλέγουν να ταξιδέψουν στην Ιαπωνία επειδή βλέπουν εκείνη την φουλ επεξεργασμένη φωτογραφία με τα ελάφια ανάμεσα σε κερασοπέταλα στη Νάρα. Η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά η Νάρα παραμένει γλυκούλα.

Η πόλη της Νάρα είναι η πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού στην περιοχή του Κανσάι, στην κεντρική Ιαπωνία. Βρίσκεται πολύ κοντά στο Κιότο και την Όσακα και είναι μια σταλιά. Συνεπώς, μια μονοήμερη εκδρομή από τις διπλανές μεγάλες πόλεις αρκεί για να την χορτάσεις. Υπήρξε πρωτεύουσα από το 710 μέχρι το 794, σε μια αυτοκρατορική περίοδο που έχει πάρει κι αυτή το όνομά της. Το απότοκο αυτής της ιστορικής πορείας είναι να διαθέτει πάρα πολλά διατηρητέα κτίσματα και ναούς. Έχω επισκεφτεί τη Νάρα αρκετές φορές, σε όλες τις εποχές του χρόνου και πάντα μου φαινόταν λίγο μουντή. Ίσως γι’ αυτό φταίει η αρχιτεκτονική των παλιών κτιρίων της, που είναι όλα φτιαγμένα με σκούρο ξύλο, χωρίς να έχει περαστεί με κόκκινη λάκκα, όπως συνηθίζεται στο Κιότο και σε άλλα μέρη.

Ήδη με το που κατέβεις από το σταθμό του τρένου, παρατηρείς ότι υπάρχουν πάρα πολλά ελάφια παντού. Αυτά γίνονται όλο και περισσότερα όσο προχωράς προς το ιστορικό κέντρο. Σε όλο το πάρκο κυκλοφορούν ελεύθερα, μιας και είναι ιερά, ως αγγελιαφόροι των θεών σύμφωνα με τον σιντοϊσμό. Αυτή η σύνδεση χρονολογείται από τον 8ο αιώνα όταν ιδρύθηκε ο ναός Κασούγκα Τάισα (春日大社). Ο θεός του κεραυνού Τακεμικαζούτσι (建御雷) έφτασε στη Νάρα στη Νάρα καβάλα σε ένα λευκό ελάφι για να προστατεύσει την πόλη. Έτσι λοιπόν, τα ελάφια θεωρούνταν ιερά ζώα και οποιαδήποτε ενόχλησή τους απαγορεύτηκε με ποινή θανάτου. Όταν η θρησκεία πλέον αποσπάστηκε από το κράτος μετα τις μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα Μέιτζι το 19ο αιώνα, τα ελάφια έχασαν την ιερή θέση τους. Όμως παραμένουν σημαντικά και η φροντίδα τους έχει ανατεθεί στις τοπικές αρχές. Τα ελάφια είναι μεγάλη τουριστοπαγίδα και πηγή εσόδων για την πόλη. Μπορεί κανείς να αγοράσει κράκερ σίκα σένμπει (σίκα σημαίνει ελάφι) για να ταϊσει τα ζώα. Ωστόσο, είναι τόσο καλομαθημένα που θα έρθουν να χώσουν τις μουσούδες τους σε τσέπες ή ακόμη και να σε δαγκώσουν, αν δεν τους δώσεις τη λιχουδιά που απαιτούν.

Η περίοδος της Νάρα ήταν μια κομβική εποχή στην Ιαπωνική ιστορία, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που η χώρα ίδρυσε μια μόνιμη πρωτεύουσα, το Χέιτζο-κίο (平城京), που σημαίνει κάτι σαν γαλήνια πρωτεύουσα. Αυτή η εποχή αντιπροσωπεύει την εδραίωση της κεντρικής διακυβέρνησης υπό τον αυτοκράτορα, τις σημαντικές πολιτιστικές ανταλλαγές με την Κίνα και την Κορέα και την άνθηση του Βουδισμού ως θρησκείας υποστηριζόμενης από το κράτος. Για να μη μπερδευόμαστε, η ιαπωνία έχει παράλληλα δύο θρησκείες: τον σιντοϊσμό, που είναι περισσότερο ανιμιστική θρησκεία, και τον βουδισμό, που είναι τυπικά δομημένη θρησκεία. Οι σιντοϊστικοί ναοί λέγοντα τζίντζα (神社) με ονόματα που καταλήγουν σε -σα, ενώ οι βουδιστικοί τέρα (寺) και καταλήγουν σε -τζι. Ο περίπατός μας συνεχίζει στο ναό Τοντάι-τζι (東大寺), όπου βρίσκεται ο μεγάλος βούδας ή αλλιώς Νταϊμπούτσου, ένα από τα μεγαλύτερα χάλκινα αγάλματα του Βούδα στον κόσμο. Ο ναός αυτός ήταν ένας από τους 7 μεγάλους ναούς της Νάρα, ενώ υπήρξε σημαντικό κέντρο διάδοσης του βουδισμού Κέγκον σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Μέσα στο ναό υπάρχει μια ξύλινη κολώνα με μια τρύπα. Αν καταφέρεις να περάσεις μέσα (εγώ το τόλμησα), τότε τύχη θα σε συνοδεύει στη ζωή σου.

Με λίγο υπομονή στις σκάλες στα δεξιά, θα βρεθείς στο Τοντάι-τζι Νιγκάτσου-ντο (東大寺二月堂), ένα άλλο κτίριο του ναού με εξαιρετικό μπαλκόνι και θέα σε όλη την πόλη. Αν έχεις κουραστεί από τους τουρίστες, μπορείς επίσης να κρυφτείς στον πίσω δρόμο, το Τοντάι-τζι Ουρασαντο (二月堂裏参道).

Γυρνώντας πίσω προς το πάρκο, περνάμε από το εθνικό μουσείο της Νάρα, το μουσείο Βουδισμού και το μουσείο Βουδιστικής τέχνης. Κατά την περίοδο Νάρα υπήρξε έντονη πολιτιστική και τεχνολογική ανταλλαγή της Ιαπωνίας με την Κίνα και την Κορέα, η επίδραση της οποίας παραμένει ακόμη. Για παράδειγμα τότε ξεκίνησε η υιοθέτηση και προσαρμογή κινεζικών χαρακτήρων κάντζι για τη γραφή ιαπωνικών, αφομιώθηκαν ιδέες διακυβέρνησης, ηθικής και κοινωνικής αρμονίας από τον Κονφουκιανισμό, ενώ ακόμη και η τέχνη επηρεάστηκε έντονα, βλέπε παγόδες. Τότε εμφανίστηκε επίσης ο αντίστοιχος Ησίοδος, με την συγγραφή των μυθιστορικών έργων Κότζικι και Νιχόν Σόκι. Η λυρική ποίηση άνθισε με το Μανγιόσου, την αρχαιότερη ανθολογία ιαπωνικής ποίησης, που περιλαμβάνει θέματα για τη φύση, την αγάπη και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Και κάπως έτσι ο δρόμος μας βγάζει στο Κοφούκου-τζι (興福寺) και την πενταόροφη παγόδα Γκοτζου-νο-το (興福寺五重塔). Αυτός ο ναός είναι η έδρα της σέκτας Χοσό και πολύ σημαντικός για τους Φουτζιβάρα, τη φατρία που ήθελε σώνει και ντε να παντρέψει τις κόρες τους με όλο το σόι του αυτοκράτορα ώστε να τον ελέγχει πολιτικά.

Όσο αύξανε η ισχύς των βουδιστικών κληρικών, τόσο εντονότερες γίνονταν και οι κόντρες με την αυτοκρατορική αυλή. Για να τους αποφύγει, ο αυτοκράτορας Κάνμου αποφάσισε να μετακομίσει την πρωτεύουσα στο Χειάν-κιο, δηλαδή το σημερινό Κιότο. Έτσι κι εσύ, αφού ολοκληρώσεις την εμπλοκή σου με τους ναούς, απομένει μόνο το να ξεφύγεις στους κήπους. Προσωπικά μ’ αρέσει πολύ το φθινόπωρο ο κήπος Γιοσίκιεν (吉城園) με το όμορφο δωμάτιο τσαγιού του. Το πάρκο αδειάζει μετά το απόγευμα, οπότε για βραδινό και ποτό πρέπει να κατέβεις προς το δρόμο Ναραμάτσι. Δυστυχώς ένα αγαπημένο μου ταβερνείο έκλεισε, αλλά σίγουρα θα βρεις κάτι αξιόλογο. Απλά φρόντισε να βρεθείς εκεί σχετικά νωρίς, γιατί όλα τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς στην επαρχία. Και η Νάρα, ανεξαρτήτως του ένδοξου παρελθόντος της, είναι καταφανώς μια επαρχιακή πόλη. Τα ντόπια εδέσματα περιλαμβάνουν το Κακινόχα-ζούσι (柿の葉寿司), δηλαδή σούσι τυλιγμένο σε φύλλα λωτού, και τα νουντλς μίβα σόμεν (三輪素麺). Όσον αφορά γλυκά και σουβενίρ, τα θέματα είναι τα εξής τρία: ελάφια, λωτοί και τσάι από το κοντινό Ούτζι.

Αυτή ήταν λοιπόν μια βόλτα στη Νάρα. Αν σου άρεσε αυτό το blog, μοιράσου το με τους φίλους σου. Τα λέμε την επόμενη φορά!