belleelene

Όταν ορειβατείς πολύ, είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή περνάς από το στάδιο της κορυφολαγνίας. Δηλαδή σε πιάνει αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις οπωσδήποτε στο ψηλότερο σημείο του βουνού, της οροσειράς, της χώρας, της ηπείρου. Συν μια κορυφή ακόμη, συν λίγα μέτρα ψηλότερα, συν λίγη τεχνική δυσκολία παραπάνω. Ενώ κάπως το είχα ελαχιστοποιήσει σαν συναίσθημα τόσα χρόνια, μάλλον λόγω ιδιοσυγκρασίας, ήρθε η ώρα κάποια στιγμή για την πρώτη μου τεσσάρα. Στην ορειβατική αργκό αυτό σημαίνει την πρώτη μου κορυφή πάνω από τα 4000 μέτρα υψόμετρο, δηλαδή την πύλη εισόδου για τις σοβαρές αναβάσεις.

Το πρόβλημα με τις τεσσάρες δεν είναι απαραίτητα η τεχνική δυσκολία. Είναι ότι από τα 3400 και μετά συνήθως αρχίζουν να γίνονται εμφανή τα συμπτώματα του υψομέτρου. Αυτό συνεπάγεται διαφορετικές επιπτώσεις σε κάθε άνθρωπο, αλλά σίγουρα συμπεριλαμβάνει έναν παράγοντα δυσκολίας, δυσφορίας αλλά και επικινδυνότητας παραπάνω κατά την ανάβαση. Θυμάσαι τότε που έκλαιγα για την πρώτη φορά που ανέβηκα στο Φούτζι με bullet run, που το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει και ήθελα να ξεράσω τα άντερά μου; Ε, αυτό ήταν νόσος του υψομέτρου. Και ναι, ήταν πολύ επικίνδυνο να ανέβεις σε μια μέρα από το 0 στα 3700 χωρίς καμία εμπειρία διαχείρισης, όμως μου πήρε κάμποσα χρόνια να το καταλάβω. Tip: μην είσαι σαν τη μικρή Έλενα και αν πας στο Φούτζι, κάν’ το σωστά.

Αυτή τη φορά, με την τεσσάρα, όλα σωστά γινήκανε και όλα είν’ ωραία. Το πρώτο βήμα είναι να βρεις κορυφές πάνω από 4000 στην Ευρώπη, άρα αυτομάτως μιλάμε για τις Άλπεις. Σε αντιδιαστολή, το καμάρι μας, ο Όλυμπος, είναι ούτε 3000 μέτρα. Το Bishorn (4151 μ.) στις Ελβετικές Άλπεις είναι από τις πιο προσβάσιμες κορυφές της περιοχής για αρχάριους. Κάπως έτσι έφτασα στη Γενεύη με προορισμό ένα όμορφο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, το γραφικό Zinal στο καντόνι Valais. Το χωριό είναι τουριστικό θέρετρο κυρίως το χειμώνα, αλλά και για το καλοκαίρι, με μικρά ξύλινα σπιτάκια που είναι ως επί το πλείστον εξοχικές κατοικίες. Βρίσκεται στη βάση της ορεινής κοιλάδας Anniviers, το διασχίζει ένα ορμητικό ποτάμι και από οποιοδήποτε σημείο του χωριού αγναντεύεις απρόσκοπτα τους αμέτρητους καταρράκτες που κατεβαίνουν από τα απέναντι βουνά. Έχει λίγα ιταλικά εστιατόρια, κάποια με κλασικό ελβετικό ρακλέτ και έναν υπέροχο φούρνο, όπου έφαγα τοπική λευκή πάστα abricotine με βερίκοκο και πολύυυυ αλκοόλ. Ως τσίπηδες, το αγαπημένο μας μέρος ήταν το σούπερ μάρκετ, όπου μου έκανε εντύπωση η τρομερή ποικιλία γεύσεων στα γιαούρτια.

Προκειμένου το σώμα μας να συνηθίσει το υψόμετρο σταδιακά, το πλάνο ήταν να μείνουμε δυο βράδια στο Zinal στα 1600 και να πεζοπορήσουμε εκεί γύρω. Στο Zinal υπάρχει ένας σταθμός τελεφερίκ κυρίως για το σκι, που σε ανεβάζει μέχρι τα 2700. Ήδη με αυτό το γρήγορο ανέβασμα μπορείς να νιώσεις τους παλμούς σου να χτυπάνε πιο γρήγορα. Το τελεφερίκ συνεχίζει μέχρι το χωριό-στολίδι Grimentz, αλλά εμείς σταματήσαμε στον σταθμό Weisshorn και ανεβήκαμε περπατώντας μέχρι το διάσελο. Από εκεί φαίνονται τέλεια η κορυφή που θα επιχειρήσουμε την επόμενη μέρα, αλλά και τα εντυπωσιακά Weisshorn και Zinalrothorn. Η λέξη horn, δηλαδή κέρατο, δεν είναι καθόλου τυχαία, μιας και οι μυτερές απολήξεις των ορέων μοιάζουν ξεκάθαρα με κέρατα. Επί τη ευκαιρία, το μυτερότερο κέρατο όλων, το ένα και μοναδικό Matterhorn, οι Ιταλοί το λένε Cervino (ελαφάκι). Δεν ξέρω πώς μου είχε διαφύγει αυτή η πληροφορία τόσα χρόνια.

Κατηφορίζοντας στην από πίσω κοιλάδα ανοίγεται μπροστά μας ένα πανέμορφο τοπίο, με ένα αλπικό λιβάδι γεμάτο πράσινα γρασίδια και μαρμότες. Στο κέντρο υπάρχει η τεχνητή λίμνη Moiry που συγκρατείται από ένα φράγμα 148 μέτρων. Στόχος της ημέρας είναι να διασκεδάσουμε κρεμάμενοι από μια via ferrata ύψους 200 μέτρων, από τη βάση του φράγματος μέχρι πάνω από τη λίμνη. Η via ferrata, όπως λέει η λέξη, είναι ένα μονοπάτι φτιαγμένο από σιδερένια στηρίγματα πάνω σε βράχια, για διαδρομές που δεν μπορείς ούτε να τις περπατήσεις ούτε να τις αναρριχηθείς. Πολλές είχαν φτιαχτεί κατά τη διάρκεια του πολέμου για να περνάνε τα στρατά, αλλά άλλες σαν κι αυτή του Moiry είναι φτιαγμένες καθαρά για διασκέδαση και αδρεναλίνη. Νομίζω ότι όταν περάσεις το πρώτο σοκ του να είσαι εκτεθειμένος στο κενό, κάπως συνηθίζεις το ύψος, άσε που δεν είναι προαπαιτούμενο το να πέσεις όπως στο bungee jumping. More fun για εμένα το φλώρο δηλαδή.

Την επόμενη μέρα ετοιμαστήκαμε νωρίς για να ανεβούμε στο καταφύγιο Cabane de Tracuit. Η διαδρομή ήταν όλη στεγνή (Ιούλιος γαρ), ανάμεσα σε αγελάδες, λουλούδια και ποταμάκια. Μαζί μας είχαμε τρεις Ιταλούς οδηγούς βουνού, που πίνουν νερό σχεδόν από κάθε ρυάκι που τρέχει στις πέτρες. Το μονοπάτι είναι ατέλειωτο και η υψομετρική διαφορά σημαντική, αλλά ευτυχώς το τοπίο έχει όμορφες εναλλαγές. Το τελευταίο κομμάτι πριν το καταφύγιο είναι γεμάτο σπασμένες πέτρες, ενώ ακριβώς πριν φτάσεις πρέπει να σκαρφαλώσεις λίγα βράχια ασφαλισμένα με μεταλλικές αλυσίδες. Απευθείας συναντάς τα όρια του παγετώνα Turtmann, που καλύπτει αυτά τα βουνά. Το καταφύγιο είναι το πιο κυριλέ που έχω δει μέχρι τώρα. Έχει προθάλαμο για να αφήσεις τα μπατόν κ.τ.λ., δεύτερη αίθουσα για να στεγνώσεις τις μπότες και να πάρεις crocs παντόφλες, αλλά και μπιτόνια με τσάι για τον δρόμο για όσους φεύγουν για περπάτημα. Η δε θέα μέσα από την τεράστια τζαμαρία του είναι απίστευτη, και ας μη μιλήσω για τα γλυκά και το φαγητό. Ο ανεφοδιασμός γίνεται με ελικόπτερο μια φορά τη βδομάδα, και το πιο πολύτιμο πράγμα στον κατάλογο είναι το νερό που κάνει 11 ευρώ. Το νερό στο μπάνιο δεν πίνεται, αυστηρά, γιατί προέρχεται από τον παγετώνα και μπορεί να περιέχει ακατάλληλους μικροοργανισμούς. Παρ’ όλα τα κάλλη του όμως, όπως κάθε καταφύγιο που σέβεται τον εαυτό του, έχει ενωμένες κουκέτες, οπότε κοιμηθήκαμε πάλι αγκαλίτσα με τα ροχαλητά των διπλανών μας να αντηχούν στη σάλα.

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε αχάραγα και ξεκινήσαμε κατά τις 4 για την κορυφή. Είχε ψιλόβροχο και αέρα, καιρός που δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Σύντομα φορέσαμε κραμπόν για τον πάγο, αλλά η κλίση δεν ήταν αρκετή για πιολέ. Δεθήκαμε σε σχοινοσυντροφιές των πέντε, με κόμπους δεμένους στο σκοινί σε περίπτωση που πέσουμε σε κρεβάς. Τι είναι τα κρεβάς; Αυτά τα βουνά με τους παγετώνες ξεγελούν. Μπορεί να νομίζεις ότι περπατάς πάνω σε ίσιο χιόνι, αλλά από κάτω σου να κρύβεται μια ρωγμή – ναααα με το συμπάθιο. Αν το χιόνι λιώσει, οπότε βουλιάξεις και πέσεις σε τρύπα, έχεις την εξής ελπίδα: το βάρος των συνοδοιπόρων σου θα σε κρατήσει, ή έστω ο κόμπος στο σκοινί θα μαγκώσει σε καμιά πέτρα ώστε να μην πέσεις απευθείας στο σκοτεινό κενό. Σιγά σιγά βγαίνει ο ήλιος, αλλά δε βλέπουμε τίποτα, γιατί είμαστε μέσα σε ένα whiteout όπου όλα φαίνονται λευκά. Δεν έχω ιδέα πού πάμε, αλλά βλέπουμε τα βήματα όσων ξεκίνησαν νωρίτερα πάνω στο χιόνι και εμπιστεύομαι τον οδηγό μας. Ανεβαίνοντας, βλέπουμε πολλές σχοινοσυντροφιές να επιστρέφουν πίσω λόγω του καιρού, μόνο οι δικές μας τρεις συνεχίζουν.

Και οι επιμένοντες οδηγοί μας τελικά έχουν δίκιο. Η λευκή μπίχλα καταλαγιάζει, ο ήλιος βγαίνει και η κλίση της ανάβασης παραμένει ήπια. Με αποκορύφωμα λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή, που από το πουθενά, ξαφνικά βλέπουμε επιτέλους πού πηγαίνουμε! Η ομίχλη και τα σύννεφα ανοίγουν και αποκαλύπτονται δυο κορυφές, η Burnaby και η Bishorn. Η πρώτη έχει πάρει το όνομά της από τη Βρετανή Elizabeth Hawkins-Whitshed πρώην Burnaby, πρωτοπόρα γυναίκα ορειβάτισσα του 19ου αιώνα. Από την κορυφή θεωρητικά φαίνεται εξαιρετικά το Weisshorn και όλες οι γειτονικές του κορυφές, αλλά ζητάμε πολλά. Το μόνο που βλέπω είναι η τεράστια σάρα στην πίσω μεριά και τις ομάδες των φίλων μου που πλησιάζουν κι αυτοί από το διάσελο. Στην επιστροφή, και παρόλο που η ώρα δεν είναι ούτε καν 9 το πρωί, το χιόνι έχει αρχίσει να λιώνει και τα βήματά μας να βουλιάζουν. Δυο φορές έπεσα σε σουπιασμένο χιόνι μέχρι το γόνατο. Οι κρύσταλλοι του πάγου τρύπωσαν σε κάθε κενό ανάμεσα σε παπούτσι και κραμπόν, στερεοποιήθηκαν και έσφιξαν το πόδι μου μέσα, οπότε χρειάστηκε να κλωτσήσω και να με τραβήξουν οι άλλοι για να βγω. Για τους λάτρεις της περιπέτειας, κατά μήκος της διαδρομής έχει σχηματιστεί μια παγωμένη λίμνη, καταγάλανη, και ο οδηγός μας είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε να τη δούμε από κοντά. Τρομερή ιδέα… φαινόταν ότι αυτή η γούβα ήταν ανεμοσούρι, και όσο πλησιάζαμε τόσο βουλιάζαμε, οπότε τα παρατήσαμε και συνεχίσαμε την κανονική διαδρομή. Πάνε οι καλές εποχές με το αξιόπιστο χιόνι, η κλιματική αλλαγή δεν είναι φίλη μας.

Γυρίσαμε στο καταφύγιο για εορταστικές μπύρες και παζλ στη σάλα. Ήμασταν οι μόνες ομάδες που έφτασαν στην κορυφή εκείνη την ημέρα. Κάτι ήξεραν οι οδηγοί μας και εμπιστεύτηκαν ότι ο καιρός θα γυρίσει. Σαν εμπειρία, μου φάνηκε πιο εύκολη από όσα έκανα τον χειμώνα στη σχολή ορειβασίας, με δεδομένο όμως ότι 1) δεν έκανε κρύο ούτε είχε μεγάλη κλίση, 2) είχα προσαρμοστεί στο υψόμετρο και κυρίως 3) δεν έβλεπα πώς είναι τα κρεβάς κάτω από το χιόνι ώστε να τρομάξω και μόνο στην ιδέα ότι περνάω από πάνω τους. Χάρηκα πολύ που έφτασαν όλοι μου οι φίλοι μέχρι την κορυφή και επιστρέψαμε ασφαλείς και χαρούμενοι με την προσπάθειά μας.

Την επόμενη μέρα κατεβήκαμε την τεράστια κατηφόρα της επιστροφής στο Zinal, απ’ όπου συνεχίσαμε μέχρι τη Γενεύη. Αν εξαιρέσουμε ότι το μόνο οικονομικό εστιατόριο ήταν τα McDonald’s, οι εορταστικές μπύρες δίπλα στη λίμνη ήταν εξαιρετικές. Ας μη μιλήσω για την απότομη εγγύτητα και τα έντονα συναισθήματα συντροφικότητας που σου γεννούν έστω και αυτές οι λίγες μέρες στο βουνό. Το ταξίδι στο ψηλότερο σημείο που έχω φτάσει μέχρι τώρα, τελείωσε με δάκρυα συγκίνησης με τις φιλενάδες μου. Και δε θα το άλλαζα με τίποτα.

Μπορείς να μελετήσεις τις διαδρομές μας στο alltrails: Via Ferrata de Moiry, Zinal -> Cabane de Tracuit, Cabane de Tracuit -> Bishorn peak. Ευχαριστώ πολύ τις φίλες μου Μαρίνα και Μαρία για τις φωτογραφίες, αλλά και το Utopia Adventures Club, τον Daniele, τον Max και τον Andrea για τη διοργάνωση της ανάβασης. Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, μοιράσου το με τους φίλους σου. Μπορείς να ακολουθήσεις το blog ή τους λογαριασμούς μου σε Instagram ή Facebook, για να μη χάνεις καμία ανάρτηση. Μέχρι την επόμενη φορά!