belleelene

Τώρα προφανώς θέλω να κάνω λογοπαίγνιο με το Σιγκαπούρα – Sonqo Pura.

---

Σκοτεινή κυριαρχία, Ομάδα μία
Ομάδα δίχως αδυναμία, Επίλεκτη Ομάδα
Είναι το 66, το 23 στην κερκίδα το Γαλάτσι
Κι όλα εντάξει

---

Αλλά ας όψεται, έχουμε δουλίτσα. Η Σιγκαπούρη είναι άλλος ένας από τους προόρισμους που δεν θα επέλεγα πιθανόν πότε να πάω οικειοθελώς, εκτός κι αν ήταν στο δρόμο μου για κάπου. Ευτυχώς, ας είναι καλά η δουλειά και το business travel, που μας ανοίγουν τους ορίζοντες.

Η Σιγκαπούρη είναι μια πόλη-νησί-χώρα-λιμάνι στα στενά του πορθμού της Μαλάκας (sic). Παλιά αποικία τον Άγγλων, τόσο όμοια και τόσο διαφορετική από το Χονγκ Κόνγκ. Είναι ίσως το πιο αξιομνημόνευτο παράδειγμα αστικοποίησης, πολύ-πολιτισμικότητας και βιωσιμότητας παγκοσμίως. Παρόλο που ιδρύθηκε επίσημα ως βρετανικός σταθμός μόλις το 1819, το νησάκι που ίσα που γλείφει το μυτερό άκρο μιας χερσονήσου κατάφερε να γίνει διεθνής οικονομικός και εμπορικός σταθμός, και ταυτόχρονα το άντρο του μοντέρνου μας καπιταλιστικού καταναλωτισμού. Έχει τους καλύτερους δείκτες οικονομίας, εκπαίδευσης, μακροζωίας στον κόσμο, είναι φορολογικός παράδεισος, είναι αυτάρκης παρότι νησί χωρίς πόρους και ενδοχώρα, και λόγω της ραγδαίας ανάπτυξής της στο τέλος του 20^ου αιώνα ανήκει στους 4 Ασιατικούς Τίγρεις (μαζί με Ταιβάν, Νότια Κορέα και Χονγκ Κόνγκ). Σκεφτείτε την σα τις Βρυξέλλες της Ασίας. Πολλοί περιγράφουν τη Σιγκαπούρη ως «φουτουριστική», λόγω αρχιτεκτονικής, αλλά εγώ τη φανταζόμουν πάντα ως «νεόπλουτη».

Η Σιγκαπούρη πάντα είχε γεωπολιτική σημασία ως σταυροδρόμι λαών και θαλασσών. Ακόμη και σήμερα, αν και τα Αγγλικά είναι η κοινή γλώσσα διαδικασιών, χρησιμοποιούνται επίσης τα Μαλαισιανά, τα Μανδαρινικά και τα Ταμίλ ως επίσημες γλώσσες. Οι φυλές των πολιτών πάνε κάπως έτσι, 1/3 Κινέζοι, 1/3 Μαλαισιανοί και 1/3 Ινδοί. Είχα έναν συμφοιτητή Μαλαισιανό στην καταγωγή που μιλούσε αυτές τις 4 γλώσσες (και τα Ιαπωνικά) άπταιστα. Ακόμα απορώ πώς να ήταν άραγε η ζωή μες στο μυαλό του. Μάλλον δύσκολη, γιατί και η ίδια η Σιγκαπούρη προσπάθησε να χωρέσει σε μια ομοσπονδία με τη Μαλαισία και δεν τα κατάφερε, την απέπεμψαν, μάλλον λόγω της έντονης ιδιαιτερότητάς της ως χώρα. Η κρατική πυγμή και αυστηρότητα είναι παροιμιώδεις, όλα στη χώρα λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, με βούρδουλα και μαγνητοσκόπιση και φοβέρα και -το καλύτερο- πρόστιμο ακόμα και για να πετάξεις τσίχλα στο έδαφος.

Σήμερα, το πρώτο που συναντάς στην Σιγκαπούρη είναι το καμάρι της, το αεροδρόμιο της, με ζούγκλες και τεχνητούς καταρράκτες να συνυπάρχουν με το γυάλινο θόλο. Είναι 1 μοίρα πάνω από τον ισημερινό και η ζέστη με την υγρασία δεν παλεύεται σε εξωτερικό χώρο. Οπότε τις ζούγκλες τους τις αντικατέστησαν με ζούγκλα εσωτερικού χώρου με ρυθμιζόμενο κλιματισμό. Δεν την λένε τυχαία Garden City. Κατεβαίνοντας προς το κέντρο, καταλήγεις στη Marina Bay Sands και το χαρακτηριστικό λιοντάρι-γοργόνα (Merlion). Το πρώτο συνθετικό της λέξης Σιγκαπούρη σημαίνει λιοντάρι, και όσο για την ψαρένια ουρά της μασκότ της πόλης, προφανώς οφείλεται στην εγγύτητα με τη θάλασσα. Σημαντικό μέρος της μέρας το περνούσαμε στους κήπους, είτε φυσικούς-βοτανικούς (Singapore Botanic Gardens), είτε τεχνητούς, όπως τα δέντρα από μέταλλο που έμοιαζαν με μπαομπάμπ (Gardens by the Bay και Cloud Forest).

Η κάθε φυλή έχει και τη γειτονιά της με πολλά κτίρια να διατηρούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των shophouses. Οι κινέζοι την Chinatown, οι Μουσουλμάνοι το Kampong Glam και οι Ινδοί το Little India. Πραγματικά, σε κάθε γειτονιά νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στην αντίστοιχη χώρα, τόσο οπτικά όσο και από τις γλώσσες και τις μυρωδιές που συναντάς. Ταυτόχρονα, συνυπάρχουν τρομερά αρμονικά, δεδομένων και των συνθηκών με εμφυλίους πολέμους και αρχέγονες έχθρες στην Νοτιανατολική Ασία. Τραγική ειρωνεία, οι απρόσωποι ουρανοξύστες του εκσυγχρονισμού, από γυαλί και τσιμέντο, που καταπίνουν τις χαμηλές γειτονιές. Μην πω που η επίσκεψή μου συνέπεσε με την περιοδεία της Taylor Swift στην Ασία και είχαν μεταμορφωθεί όλα τα ντεκόρ σε πιο-τέξας-πεθαίνεις-φώτισέ-τα-όλα-στα-χρώματα-του-δίσκου. Κάνω μια εξαίρεση για τον εκσυγχρονισμό που φέρνει η Φόρμουλα 1, που όμως κανένα σημάδι της δεν φαίνεται στις λεωφόρους της πόλης όταν είναι εκτός περιόδου αγώνα.

Εφόσον από ιστορία, αρχαιολογία και τέχνες η χώρα είναι λίγο μιεχ, τι μένει; Το φαγητό. Απίστευτο, έχει ό,τι θες από όλους τους λούς και κουζίνες. Το καλύτερο φαγητό θα το βρεις στις μεγάλες στεγασμένες αγορές, τα hawker centers. Κράτα πάνω σου μετρητά και ένα πακέτο χαρτομάντηλα για να πιάσεις τραπέζι (το λένε chope), μέχρι να παραγγείλεις από όσους πάγκους σου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Οι σπεσιαλιτέ περιλαμβάνουν καβούρι με τσίλι, κοτόπουλο σε στυλ Χαινάν και το γλυκό ρόφημα Λάκσα. Ταυτόχρονα, τα ατμιστά dim sum και τα καλαμάκια satay έχουν την τιμητική τους. Και μην αρχίσω να μιλάω για τα φρούτα, όσες καρύδες, mangosteen και durian τραβάει η ψυχή σου. Μια βδομάδα μόνο έτρωγα, ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Ε, και λίγο εξερευνούσα την αγορά του skin care, με όλα τα περίεργα προϊόντα ομορφιάς από Κίνα και Ινδία με συστατικά που δε θα πλησίαζα ποτέ μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα πράγματα κουβάλησα πίσω από το πολυκατάστημα Mustafa στην αραβική συνοικία. Α, και για κοκτέιλ, βρήκαμε ένα όμορφο speakeasy bar για το απαραίτητο Singapore Sling.

Για το τέλος άφησα τον καφέ. Ήταν το πρώτο που μου έκανε εντύπωση από τον οδηγό του φίλτατου Mike για τη Σιγκαπούρη. Ο τοπικός καφές από φασόλια Robusta λέγεται Kopi και είναι απαραίτητο στοιχείο του ντόπιου πρωινού, μαζί με τοστ με μαρμελάδα καρύδας και μελάτα αυγά με σάλτσα σόγιας. Η παραγγελία είναι ολόκληρη τέχνη. Για παράδειγμα, το ‘kopi C kosong peng’  είναι καφές με γάλα εβαπορέ (‘C’), χωρίς ζάχαρη (‘kosong’), παγωμένος (‘peng’). Αν δεν πεις ‘C‘ για γάλα εβαπορέ ή ‘O‘ για καθόλου γάλα, τότε θα σου βάλουν ζαχαρούχο γάλα. Όσο πιο χυμαδιό το καφέ, τόσο καλύτερο το πρωινό. Όμως, νομίζω θα ήταν καλό να τιμήσετε και τα τεϊοποτεία της εταιρίας Twinning’s για το κλασσικό βρετανικό απογευματινό τσάι. Οι επιλογές για γεύσεις τσάι που είχαν ηταν ατέλειωτες.

Ένα περπάτημα που ήθελα αλλά δεν πρόλαβα να κάνω, ήταν στα εκτός πόλης πάρκα Sungei Buloh Wetland Reserve και το Macritchie Treetop Walk. Παραδόξως, για άνθρωπο που δεν του αρέσουν τα θεματικά πάρκα, διασκέδασα τρομερά στο νησί Sentosa και τα Universal Studios, με ένα 80% να οφείλεται στο ρολλερκόστερ του Battlestar Galactica. Για την ποζεριά του πράγματος, πήγα κ μια βόλτα στην παραλία Palawan δίπλα, να πω ότι βούτηξα το ποδαράκι μου στον ωκεανό στο νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ασίας. Γιατί δε βούτηξα ολόκληρη; τα γιγαντιαία τάνκερ που περνούσαν από μπροστά με έκαναν να αναπολώ τον Αργολικό κόλπο με αδημονία.

Έχεις τα δικά σου αγαπημένα μέρη να προτείνεις για τη Σιγκαπούρη; Μη διστάσεις να μου πεις στα σχόλια. Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο, μοιράσου το με τους φίλους σου. Μπορείς να ακολουθήσεις το blog, για να μη χάνεις καμία ανάρτηση. Μέχρι την επόμενη φορά!