Οκουραγιάμα: Ό,τι πιο κοντινό σε Ελλάδα

Βγαίνεις από το τρένο και στρίβεις δεξιά στα KFC. Ξαφνικά, βλέπεις ένα ακέφαλο άγαλμα της θεάς Νίκης και σκέφτεσαι «Πόση ώρα ήμουν στο τρένο; Τα τρένα διασχίζουν ηπείρους;».

Εγώ το είχα πει ότι θα πεταχτώ μέχρι την Ερμού για ψώνια, αλλά κάποιοι δε με πίστεψαν. Και πώς τη λένε την οδό; Βεβαίως, Ερμού τη λένε και βρίσκομαι στον αριθμό 392.

Κι όμως, βρίσκομαι ακόμα στη Γιοκοχάμα στην Ιαπωνία, απλά κατέληξα στη γειτονιά της Οκουραγιάμα (大倉山), που έχει δανειστεί όσο μπορεί από το αρχαιο-ελληνικό φαίνεσθαι. Το άγαλμα είναι δώρο από το δήμο Αθηναίων το μακρινό 1988, προς τιμήν της αδελφοποίησης του με την οδό Ερμού της Οκουραγιάμα (μα καλά, σπασμένο άγαλμα τους δώσαμε;). Ο τότε ντόπιος δήμαρχος της Οκουραγιάμα, άγνωστο με τι αφορμή, αποφάσισε ότι μια καλή ιδέα αναζωογόνησης της γειτονιάς θα ήταν να διακοσμήσει τον εμπορικό δρόμο με αισθητική του Αιγαίου.

Η ιστορία έχει ως εξής. Με το τεχνολογικό θαύμα και την ταχύτατη ανάπτυξη της Ιαπωνίας, οι εμπορικοί δρόμοι άρχισαν να πεθαίνουν και τα εμπορικά κέντρα τους έκλεψαν την πελατεία. Η γειτονιά της Οκουραγιάμα είχε ήδη ένα κτίριο που τραβούσε το ενδιαφέρον, το Okurayama Memorial Hall, το οποίο ήταν χτισμένο με κλασσική αρχιτεκτονική, όπως τα κτίρια επί της Ακαδημίας στην Αθήνα. Σκέφτηκαν «θα βάλουμε δύο κολώνες από δω, δύο κιονόκρανα από κει, καμιά μια μπλε ταμπέλα» και όλα καλά. Και αυτό έκαναν, μίλησαν με τους ιδιοκτήτες των ακινήτων, αγόρασαν κάποια κομμάτια γης, μίλησαν με τις εταιρίες να εξαφανίσουν τις απαίσιες κολώνες ηλεκτρισμού, συνεννοήθηκαν με τα μαγαζιά και έκαναν όλες τις προσόψεις αρχαιοελληνικές. Μέχρι και καγκελάκι με σχεδιάκι παραδοσιακό εντόπισα.

Το Okurayama Memorial Hall χτίστηκε το 1952 ως κέντρο μελέτης της πνευματικής κουλτούρας από τον Κουνιχίκο Οκούρα. Εκτός από την κλασσική πρόσοψη, έχει και άλλες λεπτομέρειες από προ-ελληνική αρχιτεκτονική, όπως τη Μινωϊκή. Ο Οκούρα επιθυμούσε τη σύνδεση ανατολής και δύσης, και το κτίριο ήταν ένα βήμα προς αυτόν του το στόχο. Το 1981 δωρήθηκε στην πόλη της Γιοκοχάμα και λίγο αργότερα πήρε το σημερινό του όνομα και ρόλο ως πνευματικό κέντρο.

Θα αφήσω εσάς να δείτε τις φωτογραφίες και να κρίνετε πόσο πιστό στην αυθεντική Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα. Μετά, θα μιλήσουμε για ανθισμένες δαμασκηνιές, μιας και το πάρκο στο οποίο βρίσκεται το Okurayama Memorial Hall διαθέτει ένα εξαιρετικό αλσύλλιο με δαμασκηνιές. Τέλη Φλεβάρη – αρχές Μάρτη είναι η ιδανική στιγμή να επισκεφτεί κανείς το πάρκο.

Διαθέτει πολλά διαφορετικά είδη δέντρων που ανθίζουν ανά κύματα. Τα πιο εντυπωσιακά είναι ξεκάθαρα οι δύο κλαίουσες δαμασκηνιές που έχουν σχήμα σαν φουρό φορέματος πριγκίπισσας ή σαν ομπρέλα. Πολλοί ερασιτέχνες και επαγγελματίες φωτογράφοι μαζεύονται τέτοιες μέρες για να φωτογραφίσουν τα λουλούδια. Δυστυχώς, οι εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο, με παραστάσεις και καντίνες, φέτος έχουν ακυρωθεί. Λιγότερος κόσμος να ενοχλεί τους φωτογράφους.

Τα άνθη δαμασκηνιάς εκλύουν μια τόσο όμορφη μυρωδιά και τα χρώματά τους είναι τόσο έντονα, που απορώ γιατί όλοι ασχολούνται με τις κερασιές. Όλο το πάρκο μοσχομύριζε, έκατσα να ξαποστάσω δίπλα στο μικρό ποταμάκι που κελάρυζε το νερό, ήταν σαν όνειρο. Πιο δίπλα έχει έναν λόφο με θέα προς τα βουνά στο νότο και εννοείται το Φούτζι. Από την άλλη μεριά, έχει απρόσκοπτη θέα προς το Τόκυο, το Skytree διακρίνεται εύκολα σε μέρα με καθαρό καιρό. Το πάρκο έχει επίσης μια ανηφορίτσα που τη λένε «Ανηφόρα Ελιάς», αλλά δεν εντόπισα ούτε μία ελιά, μόνο δαμασκηνιές είχε και εκεί.

Η περιοχή είναι σημαντική και για την εταιρία τρένων Tokyu και την κόκκινη γραμμή Toyoko. Δίπλα ακριβώς στο αλσύλλιο βρίσκεται μια ιδιωτική έκταση στην οποία είναι χτισμένο το ιερό Τογιόκο, αφιερωμένο στην ομώνυμη γραμμή. Δυστυχώς, δεν είναι επισκέψιμο. Από μακριά μπόρεσα να δω δυο komainu, φαίνεται αρκετά μεγάλος ναός.

Παρά την αξιέπαινη διακοσμητικά προσπάθεια, δε βρήκα ούτε καν φέτα στο σουπερμάρκετ, πόσο μάλλον ελληνικό εστιατόριο. Η γειτονιά δε διαθέτει Έλληνες κατοίκους ή κάποιον ιστορικό σύνδεσμο με την Ελλάδα. Οι σχέσεις της Οκουραγιάμα με την Ελλάδα είναι κατ’ όνομα μόνο. Τουλάχιστον, με έκαναν να χαμογελάσω με την προσπάθεια τους να μας μοιάσουν. Το προτείνω για εκδρομή μια ηλιόλουστη μέρα, την επόμενη φορά που θα ανθίσουν οι δαμασκηνιές.