belleelene

Ποια είναι η πιο όμορφη γάτα που έχετε δει ποτέ σε ιαπωνικό ναό; Φυσικά είναι γατούλα του Νίκκο. Γιατί Νίκκο σημαίνει Νιχόν. Η λέξη Νίκκο (日光) σημαίνει φως, αν και τα τρίσβαθα του νομού Τοτσίγκι κάθε άλλο παρά φωτεινά είναι. Παρόλα αυτά, το Νίκκο είναι οριακά τόπος προσκυνήματος γιατί εκεί βρίσκονται τα μαυσωλεία και οι τάφοι των σογκούν Τοκουγκάβα και όλης τους της οικογένειας. Οπότε είναι μια καλή εκδρομή για να μάθει κανείς την ιστορία του σογκουνάτου.

Έχω πάει μπόλικες φορές στο Νίκκο, μια και είναι κοντά στο Τόκιο, ειδικά με τα τρένα της γραμμής Τόμπου και το σχετικό εκπτωτικό εισιτήριο. Είναι χωμένο στα βουνά, κάνει κρύο και έχει κάμποσα διάσημα θερμά λουτρά όνσεν. Αν και είναι δίπλα στο Τόκιο, έχει κλίμα παρόμοιο με το νησί Χοκκάιντο που είναι κάτω απ τη Σιβηρία. Την πρώτη φορά, όμως, πήγα στο Νίκκο για μια ειδική περίσταση. Οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν βραζιλιάνοι, και θα οργάνωναν την ετήσια πρωτοχρονιάτικη εκδρομή του συλλόγου βραζιλιάνων στην λίμνη Γιουνόκο, δίπλα στο Νίκκο. Τι δουλειά έχεις εσύ με τους βραζιλιάνους θα με ρωτήσετε. Απλά με συμπάθησαν και με πήραν μαζί τους για pet (κι ας μιλούσαν μόνο πορτογαλικά ώστε να μην καταλαβαίνω Χριστό, θα το αγνοήσουμε αυτό). Η σημαντικότερη ερώτηση είναι τι κάνουν τόσοι Βραζιλιάνοι στην Ιαπωνία. Πριν τον ΒΠΠ, τότε που οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είχαν ανθηρή οικονομία, οι φτωχοί Ιάπωνες μετανάστευσαν σωρηδόν και εγκαταστάθηκαν εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη διασπορά Ιαπώνων να βρίσκεται στη Βραζιλία. Έναν αιώνα μετά, η οικονομική κατάσταση έχει αντιστραφεί, οπότε οι τρίτης και τέταρτης γενιάς Ιάπωνες μεγαλωμένοι στην Λατινική Αμερική, επιστρέφουν στην Ιαπωνία για να κάνουν την τύχη τους. Αποκαλλούνται νικκέι (日系）και συχνά είναι θύματα ρατσισμού στην ίδια τη γενέτειρά τους. Παρόλα αυτά, είναι η καλύτερη παρέα και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα καταλήξει το βράδυ όταν αποφασίσεις να βγεις μαζί τους.

Τέλος πάντων, μπήκα σε ένα πούλμαν με 50 βραζιλιάνους και πήραμε τα βουνά για να καταλήξουμε σε μια παγωμένη λίμνη και ένα ξενοδοχείο σε χωριό, χωρίς ούτε μια ταβέρνα τριγύρω. Αλλά μην αγχώνεστε. Το κόνσεπτ με αυτά τα ξενοδοχεία στη μέση του πουθενά είναι ότι έχεις στέγη πάνω απ’ το κεφάλι σου, υπέροχο μενού παραδοσιακού φαγητού (εννοείται με φρέσκο σασίμι και σουκιγιάκι) και θερμά λουτρά διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή. Σου δίνουν ρόμπες γιουκατά και πανωφόρια χαόρι για να περάσεις ένα ΣΚ άπλετης χαλάρωσης, από το λουτρό στο πάτωμα και πάλι πίσω. Τα παραδοσιακά ξενοδοχεία δεν έχουν κρεβάτια, αλλά στρώματα, τα οποία στρώνεις ο ίδιος στο μαλακό πάτωμα τατάμι. Όταν δεν κοιμάσαι, μαζεύεις τα στρώματα στις ντουλάπες και χρησιμοποιείς το δωμάτιο ως σαλόνι, με ένα κοντό τραπέζι και στηρίγματα μόνο για την πλάτη. Αυτά τα ξενοδοχεία προσπαθούν να μιμηθούν τα σαλέ της κεντρικής Ευρώπης, αλλά καταλήγουν να έχουν τη δική τους ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, με την νεωτεριστική ιαπωνική αισθητική να ξεχωρίζει.

Οι περισσότεροι (Ιάπωνες) αρκούνται σε αυτό για την εκδρομή τους, κάπως σαν τα all-inclusive ξενοδοχεία που δεν ξεμυτίζουν οι τουρίστες. Το Νίκκο όμως έχει πολλά αξιοθέατα, με σημαντικότερο το ιερό Τοσόγκου, όπου βρίσκεται το μαυσωλείο του Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, του πρώτου σογκούν. Το σύμπλεγμα των ιερών άρχισε να χτίζεται μετά το θάνατό του από το γιο του και συνεχίστηκε από τον εγγονό του, τον Ιεμίτσου. Όλα τα ξύλινα κτήρια είναι συντηρημένα και τα χρώματα στα ξυλόγλυπτα είναι ολόφρεσκα. Μάλλον κάπως έτσι πολύχρωμα θα έμοιαζαν και τα αρχαιοελληνικά αετώματα, αν δεν ξεθώριαζαν οι μπογιές στα μάρμαρα.

Συνήθως, τα γλυπτά στους παραδοσιακούς ναούς απεικονίζουν διάφορα ζώα του κινέζικου ζωδιακού κύκλου. Για παράδειγμα, από εδώ έγινε διάσημο το μοτίβο των τριών σοφών μαϊμούδων, έργο του μυθικού καλλιτέχνη Χιντάρι Τζινγκόρο. Η μία μαϊμού δεν βλέπει κακό, η άλλη δεν λέει κακό και η άλλη δεν ακούει κακό, σύμφωνα με τις κονφουκιανικές διδαχές (υπάρχει και η άλλη εκδοχή των πέντε μαϊμούδων του ιερού Καναμάρα στη Γιοκοχάμα). Στα ιαπωνικά, η φράση από τα Ανάλεκτα του Κονφούκιου για το τι πρέπει να κάνει ένας σωστός άνθρωπος αποδίδεται ως mizaru, kikazaru, iwazaru (見ざる, 聞かざる, 言わざる), με την αρνητική κατάληξη -ζάρου να είναι ομόηχη με το σάρου που σημαίνει μαϊμού, εξ΄ ου και η έμπνευση του έργου.

Η γάτα δεν ανήκει στα ζώδια του ζωδιακού κύκλου, κι όμως είναι το άλλο διάσημο ξυλόγλυπτο του ιερού. Η κοιμισμένη γάτα Νεμούρι Νέκο βρίσκεται στον ανατολικό διάδρομο και είναι δείγμα της εξαιρετικής αφοσίωσης του Χιντάρι στην απεικόνιση των γατών. Ο θρύλος λέει ότι τις λάτρευε και πέρασε οκτώ μήνες σε απομόνωση για να τελειοποιήσει την τεχνική του, ώστε να μοιάζουν σαν ζωντανές. Αυτό το έργο έδωσε νέα κατεύθυνση στην τότε τέχνη, η οποία έκανε στροφή στην ρεαλιστική απεικόνιση της φύσης. Επιπλέον, κάπως έτσι ξεκίνησαν να παράγονται εκατοντάδες έργα τέχνης με θέμα τις γάτες, τα οποία γίνονταν ανάρπαστα με αδρό αντίτημο από τους φανατικούς των γατών.

Όλα αυτά τα κτίρια και αξιοθέατα βρίσκονται ανάμεσα στο ιερό Φουτάρασαν, το οποίο ξεχωρίζει από την χαρακτηριστική κόκκινη γέφυρα, μια από τις τρεις ομορφότερες της χώρας. Σύμφωνα με το μύθο, ένας βουδιστής παπάς μαζί με την ακολουθία του, το μακρινό 766, επιχείρησε να ανέβει στο κοντινό όρος Ναντάι να προσευχηθεί για το καλό της χώρας. Όμως ένα ποτάμι τους εμπόδισε και τότε εμφανίστηκε μαγικά ένας πανύψηλος θεός με δυο φίδια τυλιγμένα στα χέρια του. Το κόκκινο και το μπλε φίδι ξετυλίχτηκαν και μεταμορφώθηκαν σε μια ουράνια γέφυρα καλυμμένη με σπαθόχορτα, την οποία χρησιμοποίησαν οι πιστοί για να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Αν ξεστρατίσεις λίγο από το μονοπάτι και πας παράλληλα στο ποτάμι, τότε θα βρεθείς στην άβυσσο του Κανμανγκαφούτσι (憾満ヶ淵). Είναι ένα όμορφο φαράγγι σχηματισμένο από τη λάβα του όρους Ναντάι και τη ροή του ποταμού. Η λέξη Κανμαν σημαίνει “γεμάτος μετάνοια” και είναι η τελευταία ενός θρησκευτικού κειμένου. Στο βάθος υπάρχει μια σειρά από αγάλματα Τζιζό αφιερωμένα στους νεκρούς προγόνους, τα οποία αποκαλούνται και Μπάκε-Τζιζό, δηλαδή δαιμονισμένα, επειδή όταν προσπαθεί κανείς να τα μετρήσει, κάθε φορά μετρά άλλο αριθμό, αφού τα αγάλματα κουνιούνται. Αν σκιαχτείς πολύ από την άβυσσο, τότε μπορείς να περάσεις πιο εύθυμα την ώρα σου στο διπλανό βοτανικό κήπο.

Λίγο πιο έξω από το χωριό έχει άπειρους καταρράκτες και μονοπάτια, όπως τον τεράστιο καταρράκτη του Κέγκον με ύψος 100 μέτρων. Αποτελεί τη μόνη διέξοδο της λίμνης Τσουζέντζι προς χαμηλότερο υψόμετρο και το χειμώνα παγώνει. Στο διπλανό χωριό Κινουγκάβα-όνσεν, έχει ακόμα περισσότερα νερά, θερμά και μη, ενώ μπορείς να δοκιμάσεις κανό στο ομώνυμο ποτάμι. Όλη η περιοχή θυμίζει έντονα τις Άλπεις και αποτελεί δημοφιλή φθινοπωρινό προορισμό Ιαπώνων και ξένων τουριστών, από τον 19ο αιώνα, όταν και έφτασε ο σιδηρόδρομος εκεί.

Με τόσο τρεχούμενο νερό, το τοπικό έδεσμα είναι άλλο τα ολόφρεσκα φύλλα τόφου, τα λεγόμενα γιούμπα. Είναι η πέτσα που εμφανίζει το γάλα σόγιας όταν βράζεται. Παρασοδιακά, είναι ένα από τα σημαντικότερα συστατικά της κουζίνας των αυστηρά χορτοφάγων βουδιστών μοναχών. Συνήθως σερβίρουν τα γιούμπα με νουντλς σε σούπα, με δυο τρία κομμάτια ναρούτο (το ροζ της φωτογραφίας) και πιπέρι με λεμόνι γιούζου. Είναι ανάλαφρα και πεντανόστιμα, και αν δε με πιστεύετε, τότε ακούστε τον Γιουμπακόρο -κουν και την Γιουμπάκα-τσαν, τις δυο μασκότ των γιούμπα στη φωτογραφία, που λογικά θα σε υποτάξουν με τον παράξενο χορό τους αν αρνηθείς να δοκιμάσεις.

Αυτή ήταν η εκδρομή στην χειμωνιάτικη φύση του Νίκκο. Πείτε μου πώς σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

---