Η εποχή της γλυσίνας

Φέτος δεν σας μίλησα για τις ανθισμένες κερασιές, μιας και κάθε χρόνο με αυτές ασχολούμαστε και κάπως κουράστηκα. Ναι αλλά, βρίσκομαι εδώ για να κάνω προπαγάνδα για τις γλυσίνες. Ετοιμαστείτε για μια πανδαισία από μωβ και μια βόλτα στην Καναγκάβα.

H γλυσίνα είναι ένα δενδρώδες φυτό, που αναρριχάται εύκολα όπου βρει άκρη να πιαστεί. Ο κορμός και τα άνθη της την κάνουν να μοιάζει με αμπέλι. Ανθίζει την άνοιξη, κοντά στο πάσχα, με εξαιρετικά μωβ λουλούδια σαν τσαμπιά, ενώ ταυτόχρονα μοσχομυρίζει. Στα ιαπωνικά λέγεται φούτζι (藤), το οποίο είναι ομόηχο με το βουνό, αλλά με διαφορετικό ιδεόγραμμα.

Μια εκδοχή του ονόματος είναι ότι πρόκειται για περιγραφή της εικόνας των ανθών της γλυσίνας που χορεύουν στον αέρα όταν φυσάει. Οι γλυσίνες του χωριού Νόντα στην Οσάκα ένα από τα τρία πιο χαρακτηριστικά δέντρα για οπτική απόλαυση, μαζί με τις κερασιές του όρους Γιοσίνο στη Νάρα και τα σφεντάμια του όρους Τακάο στο Τόκιο. Η φατρία των Φουτζιβάρα, αυτών που είχαν αναλάβει πρακτικά την διοίκηση της χώρας παντρεύοντας τις κόρες τους με τους αυτοκράτορες και αρπάζοντας όλα τα υψηλά πόστα, είχε στο θυρεό της ανθισμένες γλυσίνες.

Η πιο χαρακτηριστική απεικόνιση της γλυσίνας στην ιαπωνική τέχνη είναι αυτή της «κόρης με τη γλυσίνα», της Φούτζι Μουσούμε. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο Καμπούκι που αφορά το χορό μιας  κοπέλας, μάλλον ενσάρκωσης του φυτού, η οποία φορά ένα μεγάλο μαύρο καπέλο σαν μαριάτσι, και κρατά πίσω από την πλάτη της ένα κλαδί με ανθισμένες γλυσίνες. Είχα ενθουσιαστεί όταν είδα το χαρακτήρα του θεατρικού σε ένα γκραφίτι δίπλα στο ναό Καμεΐντο-τέντζιν κοντά στο Tokyo Skytree. Ο ναός αυτός έχει δύο ετήσια φεστιβάλ, ένα για τις δαμασκηνιές (ούμε-μάτσουρι) και ένα για τις γλυσίνες (φούτζι-μάτσουρι). Ένα άλλο εξαιρετικό σημείο για να απολαύσεις τις γλυσίνες είναι ο ναός Τσουρουγκαόκα Χατσιμάνγκου στην παραθαλάσσια Καμάκουρα. Όμως μπορείς να τις βρεις και στα βουνά, άγριες βουνίσιες γλυσίνες όπως αυτές που συνάντησα στους επαρχιακούς δρόμους της Φουκουσίμα.

Το πιο εντυπωσιακό τοπίο με γλυσίνες το συνάντησα στο πάρκο με τις ίριδες στην Γιοκόσουκα (横須賀しょうぶ園). Παρόλο που οι ίριδες είναι η κύρια ατραξιόν, εγώ πήγα ένα μήνα πριν αυτές ανθίσουν. Οι φυτεμένες ίριδες έμοιαζαν με χορτάρια από φρέσκο κρεμμύδι. Ναι, αλλά από πίσω τους; Από πίσω τους απλωνόταν μια πανδαισία από λιλά, ροζ, φούξια, λευκές και μωβ γλυσίνες.

Τα περισσότερα ήταν δέντρα με στιβαρούς κορμούς και ατέλειωτα πλοκάμια με βαριά τσαμπιά. Μικρά ταμπελάκια εξηγούσαν τις διαφορετικές ποικιλίες, όχι ότι τις θυμάμαι πια. Θυμάμαι την πιο εντυπωσιακή, τον «μαύρο δράκο», που είχε βαθύ μωβ χρώμα και τριπλή στρώση από πέταλα στα άνθη.

Οι δραστηριότες στο πάρκο είναι οι ίδιες με κάθε άλλο πάρκο λουλουδιών στην Ιαπωνία. Θα περάσεις λίγη ώρα καθισμένος σε ένα παγκάκι απολαμβάνοντας το αεράκι που σου φέρνει την ευωδιά από τα άνθη. Μετά, θα προσπαθήσεις να βγάλεις την καλύτερη ζουμαρισμένη φωτογραφία ανάμεσα στα λουλούδια. Μια ντουζίνα σέλφι, επιβάλεται. Αφού περπατήσεις γύρω γύρω τρεις φορές, θα πας στο μαγαζάκι δίπλα για παγωτό με κάποια περίεργη γεύση, όπως σταφύλλι ή τόφου. Αν είσαι τυχερός, ίσως υπάρχουν δυο-τρεις πάγκοι με τοπικά φρούτα και λαχανικά ή κάποιο φαγητό του δρόμου. Οι γλυσίνες δεν είναι για κραιπάλες και αλκοόλ όπως το χανάμι, είναι για σιωπηρή αναψυχή.

Πείτε μου πως σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

---

---