belleelene

Ένα τσακ να ανοίξει ο καιρός, έτοιμοι είναι οι κάτοικοι της πόλης να ξεχυθούν στους δρόμους. Αυτή τη φορά, πάμε στην παλιά γειτονιά του Τοριγκοέ κάθε Ιούνη λαμβάνει χώρα ένα μικρό φεστιβάλ με ένα ασήκωτο φορητό ιερό.

Λοιπόν, για να μη μπερδευόμαστε, όπου λέω πανηγύρι θα εννοώ θρησκευτικό φεστιβάλ και όπου λέω επιτάφιος θα εννοώ φορητό ιερό. Τα πανηγύρια της Ιαπωνίας έχουν μια σταθερή συνταγή, γιατί ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Στην αρχή του διημέρου (συνήθως) φεστιβάλ, οι σύλλογοι της κάθε γειτονιάς μαζεύονται στο κεντρικό σιντοϊστικό ιερό και το στολίζουν με κλαδιά δέντρων και πολύχρωμα χάρτινα φανάρια. Μετά μοιράζονται σε ομάδες ανά υπο-γειτονιά, φορούν τις χαρακτηριστικές ρόμπες χαόρι και αναλαμβάνουν από ένα φορητό ιερό, το οποίο θα πρέπει να κουβαλήσουν στους ώμους τους και να περιφέρουν σε όλους τους δρόμους. Τελικά, στην κορύφωση της περιφοράς του επιταφίου, εμφανίζεται το σημαντικότερο φορητό ιερό, το οποίο κουβαλούν και σέρνουν δεκάδες άνθρωποι, εξαιτίας του βάρους του. Παράλληλα, υπάρχουν πάγκοι με φαγητό του δρόμου, παιχνίδια, αναψυκτικά. Δυστυχώς δεν έχουν φτάσει επίπεδα εμποροπανηγύρεως να πουλούν βαμβακερά βρακιά και κάλτσες.

Το Τοριγκοέ ή Τορικοέ (鳥越) είναι μια μακρόστενη γειτονιά στο δήμο Τάιτο, δίπλα στον ποταμό Σουμίντα, κοντά στην Ασάκουσα. Βρίσκεται στις παλιές γειτονιές του Τόκιο, εκεί που αφθονούν τα ιερά και τα παλιά σπίτια. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το Κουραμάε, το οποίο αποτελεί την αρχική τοποθεσία του πανεπιστημίου Tokyo Institute of Technology, πριν καταστραφεί από φωτιά στον μεγάλο σεισμό του Κάντο το 1923 και μεταφερθεί στη νέα του θέση στο Μέγκουρο.

Φυσικά, η γειτονιά έχει και ομώνυμο ιερό, το οποίο γιορτάζει κάθε χρόνο ένα σαββατοκύριακο στις αρχές του Ιούνη. Το ιερό καυχιέται ότι έχει ιστορία 1370 χρόνων και το πιο βαρύ φορητό ιερό απ΄ όλα τα ιερά του Τόκιο. Συγκεκριμένα, το Σενγκάν-Μικόσι (千貫神輿) ζυγίζει σχεδόν 4 τόνους και έχει ένα εντυπωσιακό χρυσό πουλί στην κορυφή του. Αναμενόμενο, γιατί τόρι σημαίνει πουλί.

Η επίσκεψη στο φεστιβάλ ξεκινά με την επίσκεψη στο ναό, ο οποίος είναι στολισμένος με φανάρια και κάποια χαρακτηριστικά κέικ από ρύζι, τα καγκάμι-μότσι, όλα τους δωρεές από πιστούς ή επιχειρήσεις. Καγκάμι σημαίνει καθρέφτης και τα γλυκά με το στρογγυλό και λείο σχήμα τους θυμίζουν τον καθρέφτη της θεάς Αματεράσου. Στο πλάι υπάρχει μια ξύλινη σκηνή με το χαρακτηριστικό ιαπωνικό πεύκο στο σκηνικό, στην οποία παίζονται παραστάσεις από θέατρο No. Το σκηνικό αυτό ονομάζεται καγκάμι-ίτα, πάλι καθρέφτης. Μια εξήγηση για το όνομα είναι ότι οι ηθοποιοί έπαιζαν προς τιμήν ενός θεού μετενσαρκωμένοι σε πεύκο, το οποίο καθρεφτιζόταν στο σκηνικό της σκηνής του ναού Κασούγκα Τάισα στη Νάρα. Σε κάθε περίπτωση το σκηνικό με το πεύκο είναι χαρακτηριστικό και μόνιμο στοιχείο της θεατρικής σκηνής.

Το Τοριγκοέ Μάτσουρι διαρκεί δύο ημέρες, το Σάββατο και την Κυριακή. Τη πρώτη μέρα γίνονται περιφορές των μικρών φορητών ιερών μικόσι (神輿) σε όλους τους δρόμους, ενώ τη δεύτερη μέρα γίνεται η περιφορά του μεγάλου μικόσι. Η παρέλαση του μεγάλου μικόσι είναι βραδινή, και φαίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό μες στα δεκάδες φαναράκια. Για λόγους αποφυγής συνωστισμού, την τελευταία φορά τοποθέτησαν το μικόσι σε τροχήλατο κάρο και το τραβούσαν με σκοινιά, αντί να το κουβαλούν στους ώμους.

Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας άντρας ντυμένος με χρυσοποίκιλτο κιμονό και μάσκα πνεύματος Τένγκου με τη χαρακτηριστική μακριά μύτη. Είναι ο θεός Σαρουταχίκο ( 猿田彦大神), ο αρχηγός των θεών που κατοικούν στη γη. Το όνομα του, η λέξη σάρου, υποδεικνύει ότι έχει μορφή μαϊμούς, αλλά όχι σε αυτήν την περίπτωση. Μιας και είναι προστάτης του συνόρου, αλλά η έμπνευση για τα Τένγκου που είναι οι αγγελιαφόροι των θεών, είναι αυτός που καθοδηγεί το πνεύμα του θεού μέσα στο μικόσι. Ο Σαρουταχίκο εικάζεται ότι ήταν σύντροφος της Άμε-νο-Ουζούμε, της θεάς που με τον αστείο και σεξουαλικό χορό της έβγαλε την θεά Αματεράσου από την σπηλιά που είχε κρυφτεί, φέρνοντας πίσω το φως του ήλιου και απαλλάσσοντας τη γη από το σκότος (τα έχουμε πει εδώ). Επιπλέον, για όσους τους αρέσει ο καφές, υπάρχει μια αλυσίδα καφέ με το όνομα Σαρουταχίκο και εξαιρετικά προϊόντα.

Τα μάτσουρι είναι ιδανική ευκαιρία για να απολαύσει κανείς κάθε είδους φαγητό του δρόμου. Τα πιο συνηθισμένα φαγητά είναι τακογιάκι (μπάλες ζύμης με χταπόδι), οκονομιγιάκι (ατομικές πίτσες με διάφορα υλικά), χιροσίμαγιάκι (τηγανητά νουντλς με αυγό), τσόκο-μπανάνα (μπανάνα με επικάλυψη σοκολατας) και κακιγκόρι (τριμμένος πάγος με σιρόπι). Τα πανηγύρια είναι η μόνη συνθήκη στην οποία επιτρέπεται καείς να τρώει ενώ περπατά, γενικά είναι κακοί τρόποι. Επειδή δεν υπάρχει χώρος να σταθείς, όλα τα πεζοδρόμια της γειτονιάς είναι κατειλημμένα.

Πείτε μου πως σας φάνηκε το πανηγύρι στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

---