belleelene

Η βορράς της Οκινάβα είναι άγριος, δυσπρόσιτος και μοναχικός. Το τελευταίο από τα τρία βασίλεια περιελάμβανε τη χερσόνησο του Γιανμπάρου. Σήμερα θα δούμε ανανάδες, ζούγκλες και λίγο Kαράτε Kιντ.

Η Οκινάβα διαθέτει κλίμα υπο-τροπικό, παρόλο που στα ανεκπαίδευτα μάτια μου φαντάζει τροπική με τόσους φοίνικες, πολύχρωμα ψάρια και λεπτή άμμο (βλέπε: Το κλίμα της Ιαπωνίας). Η τοποθεσία της της επιτρέπει να ευδοκιμούν τροπικά φρούτα τα οποία συνήθως συναντάμε νοτιότερα, όπως ανανάδες, μάνγκο και λεμονοειδή σικουβάσα. Είναι μια κατάσταση παρόμοια σαν τα αβοκάντο Κρήτης, αν και τα αβοκάντο οκινάβα έχουν ακόμη μικρότερο όγκο παραγωγής. Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, είναι φτηνότερες οι εισαγωγές  ανανά από τις Φιλιππίνες και μάνγκο από την Ταϊλάνδη, ακόμα κι αν θεωρητικά η Ιαπωνία μπορεί να τα παράγει αυτόνομα. Παρόλα αυτά, οι παραγωγοί της Οκινάβα προσπαθούν με ζήλο να αναδείξουν τη μοναδικότητα των δικών τους προϊόντων, χρησιμοποιώντας κάθε είδους μαρκετίστικο τρικ. Το μεγαλύτερο πόνημα της καμπάνιας προώθησης του ανανά Οκινάβας είναι το αξιολάτρευτο πάρκο ανανά του Νάγκο.

Το Νάγκο είναι η μεγαλύτερη πόλη στο βόρειο κομμάτι του νησιού. Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να οδηγήσει αρκετές ώρες παράλληλα στην θάλασσα. Αφού προσπεράσετε το μεγάλο λουλουδένιο φαλαινοκαρχαρία που δηλώνει ότι το ενυδρείο είναι κοντά, σύντομα θα φτάσετε στο πάρκο ανανά. Εκεί σας περιμένει ένα τρενάκι το οποίο θα σας οδηγήσει από την είσοδο στο χώρο του πάρκου. Το πάρκο είναι πλήρως αυτοματοποιημένο με ελάχιστους (φανερούς) ανθρώπινους υπαλλήλους. Δεν χρειάζεται καν να περπατήσεις, γιατί μετά το τρένο μπαίνεις σε ένα ανοιχτού τύπου αμαξίδιο που επιτελεί επίσης το ρόλου του ξεναγού μέσω ηχοσυστήματος. Περίμενες ότι θα μπορείς να οδηγήσεις το αμαξίδιο; Χα, κούνα το τιμόνι όσο θες, αυτό πηγαίνει μόνο του όπου θέλει – κάτι απολύτως λογικό αν σκεφτείς ότι οι κύριοι επισκέπτες του πάρκου είναι μικρά παιδιά.

Αυτό που είδα και με εντυπωσίασε είναι το πώς σχηματίζεται ένας ανανάς. Αρχικά, δεν ήξερα ότι ξεπηδούν από τους θάμνους τοσοδούλικα ανανάκια. Επίσης, μου φαίνεται εντυπωσιακό ότι στην πρώιμη μορφή τους έχουν ολόιδια δομή με κίτρινο σώμα και πράσινο τσουλούφι, απλά είναι μινιατούρα. Η καλλιέργεια ανανά στα νησιά εικάζεται ότι ξεκίνησε το 1866, όταν έφερε σπόρους ένα περαστικό Ολλανδικό πλοίο. Ξέρατε ότι υπάρχουν πάνω από 2000 είδη φυτών ανανά; Από αυτά, περίπου τα 100 τρώγονται, ενώ στο πάρκο υπάρχουν 126 διαφορετικά είδη. Η ντόπια ποικιλία ανανά λέγεται Smooth Cayenne. Το αγαπημένο μου ήταν το Χίμε-πάιν (姫パイン, δηλαδή ανανάς πριγκίπισσα), το οποίο δεν τρώγεται αλλά είναι υπέροχο για διακόσμηση κήπου. Πέρα από τους θάμνους και τα περιστασιακά αγάλματα ανανάδων, υπάρχουν και διάφορα άλλα τροπικά δέντρα και λουλούδια στο τουρ. Ανάμεσα σε μερικά από αυτά βρίσκονται συγκεντρωμένα ζεύγη λιονταριών σίσα, αλλά και πολλαπλά ξωτικά Κιτζιμούνα (βλέπε: Οι μύθοι της Οκινάβα). Στην έξοδο, έχει μια νέα είσοδο για ένα μίνι αντίγραφο του Jurassic Park με ομοιώματα δεινοσαύρων.

Στο τέλος, για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος, εκτός από τις παγωμένες φέτες ανανά και ανανά με σοκολάτα, έχει επίσης και ένα κελάρι με κρασιά. Στο πάρκο φτιάχνουν τοπικό κρασί με επίγευση -τι άλλο- ανανά. Στο μαγαζί με τα σουβενίρ (το οποίο είναι οριακά τρία μαγαζιά σε ένα), θα βρει κανείς όλες τις συνταγές με ανανία της Ελένης Βλαχάκη, από φαγώσιμα μέχρι καλλυντικά. Το μόνο που έλειπε ήταν ο τύπος με το λεοπαρ κοστούμι από το Pineapple Pen. Να είναι άραγε ο ανανάς και το ανανόκρασο η αιτία της φημισμένης μακροζωίας των κατοίκων της Οκινάβα;

Επίσης, βρήκα και καφέ καβουρντισμένο σε κοράλλια που έχει ξεβράσει η θάλασσα, τον οποίο εννοείται ότι αγόρασα και τον βρήκα νοστιμότατο. H εταιρία λέγεται 35 COFFEE, ένα λογοπαίγνιο ανάμεσα στη λέξη σάνγκο (珊瑚, κοράλλι) και τους αριθμούς 3 (σαν) και 5 (γκο). Η εταιρία δίνει το 35% των κερδών της για την προστασία και αναφύτευση κοραλλιών στο βυθό της Οκινάβα.

Συνεχίζοντας προς το βορρά, τα υπόλοιπα αξιοθέατα του Γιανμπάρου αφορούν τους φίλους της 7^ης τέχνης. Η ταινία Καράτε Κιντ αφορά το στυλ καράτε της Οκινάβα (για το οποίο ακόμα περιμένω τον φίλο μου τον Αλέξη να ετοιμάσει άρθρο κόλαφο όπου να εξηγεί πώς υπερτερεί των υπολοίπων στυλ). Στο σύγχρονη συνέχεια του, το Κόμπρα Κάι, ο Ντάνιελ επισκέπτεται με τη Νέμεσι του, τον Τσόζεν, το μεγάλο νησί της Οκινάβα, οπότε και πέρασε από τα δύο πιο όμορφα φυσικά τοπία του Γιανμπάρου. Το πρώτο είναι το παρατηρητήριο του χωριού Ογκίμι (六田原展望台), με θέα ένα αρχιπέλαγος από μικρά νησάκια. Πέραν της θέας, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον εγκαταλελειμμένο κτίριο, ένα καφέ με μπαλκόνι στη θάλασσα και κάποια μονοπάτια για περπάτημα.

Στην βόρεια άκρη του νησιού, στο ακρωτήρι Χέντο, βρίσκεται ένας ιερός τόπος, τα βράχια του Νταϊσέκι Ρίνζαν (大石林山). Αποτελεί ιερό δάσος, με το όνομα Ασιμούι (安須杜) από την εποχή του βασιλείου του Ριούκιου και είναι γεμάτο σαμανιστικά ιερά. Υπάρχουν 4 διαδρομές μέσα στο δάσος, που πηγαίνουν ανάμεσα στις επιβλητικές μορφές που σχηματίζουν τα βράχια. Άλλα είναι σαν καμήλες, άλλα σαν μαϊμούδες, άλλα μοιάζουν με το βασιλιά των λιονταριών. Επιπλέον, υπάρχει ένας βράχος με ένα άνοιγμα, απ’ όπου αν περάσεις τρεις φορές θα έχεις καλή ευκαιρία μετενσάρκωσης, και ένας άλλος σε σχήμα ανθρώπινης λεκάνης, τον οποίο επισκέπτονται ζευγάρια που θέλουν να κάνουν παιδί.

Ο πιο σημαντικός σχηματισμός είναι το Γκόκου-Ίβα (悟空岩), ο βράχος απ’ όπου ξεπήδησε ο Γκόκου, ο βασιλιάς μαϊμού από την κλασσική κινέζικη ιστορία ‘Ταξίδι στην Δύση’. Σας θυμίζει κάτι το όνομα Γκόκου; Ναι, είναι η ιστορία στην οποία βασίζεται ο ομώνυμος χαρακτήρας στο Dragon Ball.

Ανεβαίνοντας από το πλάι του Γκόκου-Ίβα, καταλήγει κανείς σε ένα παρατηρητήριο προς το ακρωτήρι Χέντο, απ’ όπου φαίνεται το νησί Γιορόν του συμπλέγματος Αμάμι όταν έχει καθαρό καιρό. Η διαδρομή στο τέλος καταλήγει σε ένα δάσος με δέντρα Banyan, τα οποία εντυπωσιάζουν γιατί τα κλαδιά και οι ρίζες τους μεγαλώνουν σαν σταλακτίτες, είναι σαν ένα χέρι απ’ το οποίο στάζει μέλι. Στο πιο μεγάλο και παλιό από αυτά τα δέντρα υποτίθεται ότι μένει το σκανταλιάρικο ξωτικό Κιτζιμούνα. Το τοπίο είναι πραγματικά πανέμορφο και αποπνέει μια αίσθηση ηρεμίας και ζεν χαλάρωσης. Αυτό φαίνεται να έχει επίδραση και στους υπαλλήλους που εργάζονται εκεί, γιατί δεν θυμάμαι ποτέ μου να έχω συναντήσει πιο ευγενικούς και καλόκαρδους ανθρώπους στην Ιαπωνία.

Πέρα από τα παραπάνω, το Γιανμπάρου αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από ζούγκλα και φίδια Χάμπου. Δεν έχει παραλίες, έχει όμως κάποιους καταρράκτες προσβάσιμους με μονοπάτια, οι οποίοι όμως θεωρούνται ιεροί και δεν επιτρέπεται το κολύμπι. Όμως η διαδρομή με το αυτοκίνητο παράλληλα στην ακτογραμμή και ανάμεσα στα άγρια δέντρα και τα βράχια, αποζημιώνει με το παραπάνω. Το Γιανμπάρου δεν είναι μέρος για τουρίστες, είναι μέρος για όσους θέλουν να ξαναβρούν τον εαυτό τους στη φύση.

Πείτε μου πώς σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

---