belleelene

Όποιος δεν κατάλαβε την αναφορά στον τίτλο, να πάει να ξαναδεί το Dragonball και να ψάξει λίγο τις μυθολογίες για τις μαϊμούδες. Λοιπόν, σήμερα θα κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Θα σας περιγράψω ένα φθινοπωρινό ταξίδι στη δυτική Ιαπωνία, για το οποίο έχω ελάχιστες φωτογραφίες στη διάθεσή μου, γιατί περνούσα υπερβολικά καλά για να κρατήσω ντοκουμέντα. Οπότε θα πρέπει να με εμπιστευθείτε και να με πιστέψετε όταν λέω ότι τα μέρη που θα συναντήσουμε στη διαδρομή μας, είναι πράγματι απίστευτα.

Ήταν το τριήμερο που έπεφτε πάνω στην αργία της Ημέρας Πολιτισμού, έναν μακρινό Νοέμβρη. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ένα τμήμα του Ρομαντικού Δρόμου (ロマンチック街道, Romantic Kaidō). Σαν πρωτάρηδες, αποφασίσαμε να περάσουμε πρώτα μια γρήγορη βόλτα στους ναούς του Νίκκο (σχετικό εδώ). Μέγα λάθος. Εξαιτίας της αργίας είχε άπειρη κίνηση στον αυτοκινητόδρομο, σε σημείο που βαρεθήκαμε και βγήκαμε από το αμάξι κ αρχίσαμε τις σέλφι. Από τις φουρκέτες στην πλαγιά Ιρόχα είχε πάρα πολύ όμορφη θέα προς το τελεφερίκ του Ακετσιντάΐρα (明智平ロープウェイ), το όρος Ναντάι και τη λίμνη Τσουζέντζι. Κάπως έτσι το πλάνο της πρώτης ημέρας πήγε άπατο. Πήγαμε στο κατάλυμμά μας στη Γιουζάβα, ένα χειμερινό θέρετρο σκι, που όμως δεν είχε ανοίξει ακόμη για τη σεζόν. Ευτυχώς, σε αυτήν την περιοχή της Νίιγκατα έχει πολλά ευρύχωρα και παραδοσιακά ξύλινα σπίτια για να μείνει κανείς. Το χειμώνα είναι απλησίαστα σε τιμές, λόγω του σκι, αλλά τις άλλες εποχές είναι κελεπούρι. Κοντά στη Γιουζάβα υπάρχει επίσης και ο σταθμός τρένου Ντοάϊ (土合口駅), ο οποίος είναι διάσημος ως ο βαθύτερος της Ιαπωνίας και κλασικά θεωρείται στοιχειωμένος.

Την άλλη μέρα πήραμε το δρόμο για την παραλία και την ψαραγορά του Τέραντομάρι (魚のアメ横). Τα φημισμένα εδέσματα είναι το μαγιάτικο (χαμάτσι ή μπούρι, 鰤) και τα καβούρια. Έμαθα ότι υπάρχουν τόσα είδη ψαριών, που απλά σταμάτησα να διαβάζω από την υπερφόρτωση πληροφορίας. Άχρηστο ίνφο, αλλά τα περισσότερα ψάρια δεν ξέρω πώς τα λένε στα ελληνικά, τα έμαθα απευθείας στα Ιαπωνικά, γιατί εκεί είναι μερακλήδες με τα ψάρια τους. Η αγορά έχει ολόφρεσκα και φτηνά ψαρικά, με αρκετά από αυτά μαγειρεμένα για τη λιγούρα, όπως για παράδειγμα σουβλάκι καλαμάρι. Κάτσαμε σε ένα από τα εστιατόρια εκεί γύρω για να δοκιμάσουμε χαμαγιάκι (浜焼き), δηλαδή μπάρμπεκιου θαλασσινών και οστράκων. Αν φτάσετε μέχρι εκεί πάνω, σας προτείνω να πάτε και στον βουδιστικό ναό Κοκουτζό-τζι (国上寺), παραδίπλα. Ο ναός είναι φημισμένος για τις αρκετά NSFW τοιχογραφίες του με τον βούδα και τα ταξίδια του, έργα του Ούτσο Ισικάβα, που καλείται από κάποιους ο Ιάπωνας Μιχαήλ Άγγελος.

Στο γυρισμό περάσαμε από τον κήπο Κασιβαζάκι Σονζάνσο (柏崎 松雲山荘庭) στην πόλη Κασίβα. Είναι ένας κήπος με πανέμορφα φθινοπωρινά χρώματα από τα πολλά σφεντάμια που έχει. Εκεί ήπιαμε μπόλικο ζεστό αμαζάκε που σέρβιραν κάτι γιαγιάδες στην είσοδο του πάρκου. Το αμαζάκε είναι κάτι σαν κρασί από ρύζι, το οποίο μπορεί να έχει ελάχιστο ή αρκετό αλκοόλ, ανάλογα την παρασκευή του. Είναι ένα κλασσικό φθινοπωρινό ρόφημα, αλλά εμάς μάλλον μας κοπάνησε, γιατί αρχίσαμε τις τρέλες. Μας μάγεψαν και τα κόκκινα και κίτρινα φύλλα των δέντρων, οπότε αρχίσαμε να φτιάχνουμε με τη φίλη μου δαχτυλίδια με φύλλα σφενταμιού.

Κατεβαίνοντας πιο νότια, περάσαμε στα γρήγορα από το μαύρο κάστρο του Ματσουμότο (το σχετικό άρθρο για τα κάστρα εδώ). Ήταν αργά το βράδυ όταν πήραμε το δρόμο για το επόμενο κατάλυμμά μας, κοντά στη λίμνη Σιρακάμπα και το όρος Τατεσίνα. Μόλις ξημέρωσε η μέρα καταλάβαμε τι υπέροχο σπίτι είχαμε διαλέξει. Το Cottage Santa House (コテージサンタハウス 長野県小県郡 ログハウス) στη Ναγκάβα είναι από τα πιο γλυκούλικα σπίτια που έχω μείνει ποτέ. Δεν είναι καινούριο ή πολύ βολικό, αλλά είναι ένα αξιολάτρευτο καλύβι, φτιαγμένο για να αντέχει τον βαρύ χειμώνα. Ανάμεσα στα δέντρα και τα κόκκινα χρώματα, αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες το δρόμο, τόσο πολύ μας είχαν πάρει τα φθινοπωρινά φύλλα το μυαλό. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο νομό Ναγκάνο, έχω στόχο ένα συγκεκριμένο βουνό, που μου το πρότειναν οι παλιοί μου καθηγητές. Το όρος Σιροούμα (白馬岳) και η λίμνη Χάππο (八方池) είναι σύμφωνα με τον αλπινιστή καθηγητή μου “το πιο όμορφο σημείο της Ιαπωνίας”.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή έτσι ώστε να γυρίσουμε κυκλικά προς το Τόκιο. Τα αγαπημένα εξοχικά πλουσίων και φτωχών (μεταξύ των οποίων κ της Ιαπωνικής αυτοκρατορικής οικογένειας) είναι στην Καρουιζάβα. Αρχικά κάναμε μια στάση στο κέντρο επισκεπτών του Τακαμίνε Κόγκεν (高峰高原ビジターセンター), ώστε να αγναντέψουμε τη θέα προς το όρος-ηφαίστειο Ασάμα. Είναι ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια της χώρας και συνεπώς απαγορεύεται η προσέγγιση στον κρατήρα. Ακολουθήσαμε για λίγο το μονοπάτι προς την κορυφή, ώστε να ανεβούμε το λόφο και να έχουμε καλύτερη θέα προς τα ατέλειωτα βουνά που μας περιτριγύριζαν. Θέλαμε, αλλά δεν προλάβαμε να κάνουμε μια περατζάδα στο ηφαιστειακό πάρκο Ονιοσιντάσι-εν (鬼押出し園), το οποίο είναι ένα δάσος από στερεοποιημένη λάβα μετά την τελευταία έκρηξη του Ασάμα το 1783. Έπειτα, συνεχίσαμε αλλά σύντομα κάναμε ξανά μια στάση στους καταρράκτες Σιραίτο (白糸の滝). Υπάρχουν αρκετοί καταρράκτες με το ίδιο όνομα, γιατί σημαίνει “λευκή κλωστή” και περιγράφει όσους πέφτουν με χαμηλή ταχύτητα και απο μέτριο ύψος, σαν κουρτίνα. Το τοπικό έδεσμα ήταν πάλι σουβλάκι, το σιογιάκι (塩焼き), αυτή τη φορά με ψημένη ποταμίσια πέστροφα σε καλαμάκι, με μπόλικο αλάτι.

Μετά από κάμποση ακόμη ακραία κίνηση από το Τακασάκι και μετά, επιτέλους φτάσαμε το ξημέρωμα στο Τόκιο. Θα βρεις τη διαδρομή μας στον χάρτη από κάτω, είναι περίπου 1000 χιλιόμετρα. Διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, και μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερο αν προσθέσει κανείς και στάσεις στην Ουέντα, το Κόμορο και της θερμές πηγές του Κουσάτσου, όπως προστάζει ο Ρομαντικός Δρόμος. Αν σου άρεσε αυτό το blog, μοιράσου το με τους φίλους σου. Για να μην χάνεις κανένα άρθρο, μπορείς να με ακολουθήσεις στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!