Οδοιπορικό στο Κιούσου: Η υγρή κόλαση του Μπέππου

Στο Μπέππου δεν είχαν τι να κάνουν, οπότε αποφάσισαν να βράζουν όλη μέρα. Κυριολεκτικά, όλη η πόλη είναι ένα αχνιστό καζάνι. Σήμερα, συνοδέψτε με σε ένα τουρ ανάμεσα στις θερμές πηγές της κόλασης του Μπέππου.

Στο προηγούμενο άρθρο είπαμε ότι το νησί Κιούσου είναι γεμάτο πρασινάδες και ηφαίστεια. Ήρθε η ώρα να δούμε αυτά τα χαρακτηριστικά τοπία σε όλη τους τη λαμπρότητα στο νομό της Όιτα (大分県). Η Όιτα δεν είχε ιδιαίτερο ρόλο ιστορικά, κάτι που φαίνεται και από το αδιάφορο όνομά της που σημαίνει απλά “μεγάλο κομμάτι”. Παρόλο που η περιοχή έφερε το όνομα “η γη της αφθονίας”, ποτέ δεν κατάφερε να γίνει έδρα κάποιου μεγάλου φέουδου και να αποκτήσει καστροπολιτεία, όπως π.χ. το γειτονικό Κουμαμότο (απαραίτητη αναφορά σε Κουραφέλκυθρο). Αντ’ αυτού, πέρασε τους αιώνες ήσυχα, χωρίς πολέμους και φασαρίες

Ο νομός της Όιτα είναι γνωστός κατά κύριο λόγο ως θέρετρο αναψυχής για θερμά λουτρά, με πάμπολες θερμές πηγές από τα γειτονικά ηφαίστεια και εξαιρετικούς παραδοσιακούς ξενώνες. Η βασική πηγή ενέργειας είναι τα όρη Γιούφου, Τσουρούμι και Κούτζου (το οποίο είναι η ψηλότερη κορυφή του Κιούσου). Η Όιτα διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό θερμών πηγών όλης της Ιαπωνίας, ενώ είναι δεύτερη σε παραγωγή γεωθερμικής ενέργειας μετά το πάρκο Γελοουστόουν στην Αμερική. Οι μεγαλύτερες πόλεις είναι παραθαλάσσιες, η ομώνυμη Όιτα και το αρκετά πιο γραφικό Μπέππου.

Κοιτώντας το Μπέππου από ψηλά, βλέπεις μόνο ατμούς να ξεπετάγονται από τη γη ανάμεσα στα σπίτια. Στην αρχή τρόμαξα, νόμισα ότι είναι πυρκαγιές, το μυαλό μου χρειάστηκε κάποια δευτερόλεπτα για να εκλογικεύσει την εικόνα. Η ονομασία κόλαση (τζιγκόκου 地獄) για τα μέρη με άφθονες θερμές πηγές δεν είναι τυχαία. Είναι πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Το λέω από τώρα για να προετοιμαστείτε, όλος ο νομός βρωμάει σαν κλούβιο αυγό από τις ηφαιστειακές πηγές. Ο αέρας, το νερό, τα ρούχα σας, το δέρμα σας, όλα θα μυρίζουν αυγουλίλα. Πάρτε βαθιά ανάσα και κάντε υπομονή γιατί η διαμονή στο Μπέππου αξίζει τα μέγιστα.

Το πρώτο βράδυ φτάσαμε αργά στην πόλη, οπότε είχαμε χρόνο μόνο για τα μπαρ στην γειτονιά του Μοτομάτσι. Κυκλοφορούσαν υπερβολικά πολλοί νεαροί ξένοι, σε μια περίοδο που τα σύνορα ήταν ερμητικά κλειστά. Η εξήγηση ήταν ότι οι περισσότεροι μάλλον φοιτούσαν στο Ριτσουμεϊκάν APU, ένα δημοφιλές πανεπιστήμιο για ασιατικές σπουδές. Η Όιτα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό διεθνών φοιτητών αναλογικά με τον ντόπιο πληθυσμό σε όλη την Ιαπωνία. Η πολυπολιτισμική ατμόσφαιρα ήταν αρκετά αναζωογονητική, αν με ρωτάτε. Τα κατεβασμένα ρολά των κλειστών καταστημάτων είχαν γκραφίτι από διάφορες χώρες του κόσμου, μέχρι και έναν Παρθενώνα βρήκα. Κατά τα άλλα, ο πεζόδρομος με τα μπαρ έχει έναν ρετρό χαρακτήρα από τις εποχές Τάισο και Σόβα, με παλιές αφίσες και παραδοσιακή ατμόσφαιρα.

Η βασική ατραξιόν του Μπέππου είναι το τουρ στις 7 κολάσεις, το τζιγκόκου μέγκουρι (別府地獄めぐり). Όλες είναι μεταξύ τους διαφορετικές και φτιαγμένες για θέαση, όχι για χαλαρωτικό μπάνιο. Μπορεί κανείς να αγοράσει πακέτο εισιτηρίων για όλες, ώστε να έχει έκπτωση. Η πρώτη κόλαση είναι η λίμνη του αίματος (τσι-νο-ίκε τζιγκόκου, 血の池地獄). Το χρώμα της οφείλεται σε οξείδια του σιδήρου μέσα σε κόκκινο πηλό, ενώ το νερό έχει θερμοκρασία σχεδόν 100 βαθμών κελσίου. Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να βουτήξει μέσα, όμως ακριβώς δίπλα υπάρχουν ποδόλουτρα, με ελαφρώς χαμηλότερη θερμοκρασία νερού. Τα παλιά χρόνια χρησιμοποιούσαν την λάσπη από τη λίμνη για να βάφουν υφάσματα με κόκκινο χρώμα. Ακριβώς δίπλα υπήρχε και ένα μικρό πανδοχείο, που όμως έκλεισε λόγω παραπόνου από υψηλά ιστάμενο πελάτη ότι από απροσεξία των ιδιοκτητών “έβαψε το κιμονό του κόκκινο”.

Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το τατσουμάκι τζιγκόκου (龍巻地獄) ένα θερμοπήδακας που αναβλύζει κάθε μισή ώρα. Έχουν στήσει μια εξέδρα και έχουν αντίστροφη μέτρηση για το επόμενο ξύπνημα του θερμοπήδακα. Η συνεχής ροή διαρκεί πάνω από 6 λεπτά, ενώ αν δεν είχε το πέτρινο καπάκι, το νερό θα έφτανε τα τριάντα μέτρα.

Το επόμενο σετ τοποθεσιών περιλαμβάνει τρεις κολάσεις. Η πιο μεγάλη είναι η Καμάντο τζιγκόκου (かまど地獄). Η λέξη σημαίνει την στόφα, ένα παραδοσιακό φούρνο με ξύλα. Έχει κάθε είδους πηγή, δύο με καταγάλανο νερό, μια με κόκκινη λάσπη και δύο με ηφαίστεια λάσπης. Τα ηφαίστεια λάσπης δημιουργούνται από φουσκάλες από ηφαιστειακά αέρια που πετάγονται από το έδαφος και είναι εξαιρετικά εύφλεκτα. Έχει χώρο για να ατμίσεις το πρόσωπό (λέγεται ότι χαρίζει ομορφιά, αν και βρωμάει θειάφι) και ένα μαγαζί που πουλάει παγωτό με γεύση πιπέρι και κρέμα με σάλτσα σόγιας αντί για καραμέλα.

Οι επόμενες δύο κολάσεις θα τεστάρουν την ηθική σου απέναντι στα ζώα και θα συνιστούσα να το σκεφτείτε πριν τις επισκεφτείτε. Στην Ονιγιάμα τζιγκόκου (鬼山地獄) οι θερμές πηγές βρίσκονται δίπλα σε τεράστια κλουβιά με κροκόδειλους. Μου φάνηκαν υπερβολικά στριμωγμένοι και κακόκεφοι. Ένα μικρό μουσείο δίπλα εξηγεί τον κύκλο ζωή τους και την προέλευσή τους από την Ινδονησία. Φαντάζομαι η ζέστη από τις πηγές κάνει το κλίμα υποφερτό για τα ερπετά. Το διπλανό Σιραίκε Τζιγκόκου (白池地獄) έχει μια μεγάλη λίμνη με κυανόλευκο νερό και έναν προσεγμένο ιαπωνικό κήπο. Επίσης, έχει ένα ενυδρείο με τεράστια ψάρια με μουστάκια.

Οι τελευταίες δύο κολάσεις είναι και αυτές δίπλα-δίπλα. Η Ονιίσι-μπόζου τζιγκόκου (鬼石坊主地獄) πήρε το όνομά της επειδή τα λασποηφαίστειά της μοιάζουν με κεφάλι μοναχού. Ναι, μη με ρωτάτε, δεν ξέρω από που προέκυψε η ομοιότητα. Η διπλανή Ούμι τζιγκόκου (海地獄) είναι η πιο ανεπτυγμένη τουριστικά και η πιο εντυπωσιακή. Το όνομά της σημαίνει θάλασσα, αν και δεν έχω δει μέχρι στιγμής θάλασσα να αχνίζει. Σε ένα καλάθι που κρέμεται πάνω από την επιφάνεια του νερού, βράζουν αυγά με τον ατμό και μόνο. Δίπλα υπάρχει ένα ιερό αφιερωμένο στο θεό Ινάρι, ένα τεράστιο κτίριο με σουβενίρ, ποδόλουτρα και οργανωμένο όνσεν για χαλαρωτικό μπάνιο.

Παρόλο που θα μπορούσαμε να διαλέξουμε ένα όνσεν εκεί γύρω για το βραδινό μας μπάνιο, αποφασίσαμε να ανεβούμε λίγο πιο πάνω το βουνό, προς το Μιόμπαν Όνσεν (明礬地獄). Από εκεί έχει εξαιρετική θέα προς την πόλη του Μπέππου, την τεράστια γέφυρα του αυτοκινητοδρόμου και τρία πολύ προσεγμένα σπα-όνσεν. Δίπλα βρίσκονται και κάποιες καλύβες χτισμένες όπως τα παλιά χρόνια και επεξηγήσεις καθώς εδώ ξεκίνησε η εξόρυξη στυπτηρίας, ενός άλατος που χρησιμοποιείται στην ιατρική και τη χημεία. Η λέξη Μιόμπαν σημαίνει τη στυπτηρία, από εκεί πήρε το όνομα. Κάτσαμε στο μαγαζί στο πλάι του δρόμου για να φάμε βραστό αυγό με θέα και μετά κατεβήκαμε στο Εμπίσου-για για θερμά λουτρά. Σε σχέση με τις 7 κολάσεις, το Μιόμπαν είναι σαφώς πιο ήσυχο και λιγότερο πομπώδες.

Πέρα από τις θερμές πηγές, το άλλο σημείο που αξίζει επίσκεψη είναι τα βουνά. Εμείς ανεβήκαμε την οροσειρά Κούτζου (το περιέγραψα σε προηγούμενο άρθρο), αλλά τα όρη Γιούφου και Τσουρούμι φαίνονται εξίσου ενδιαφέροντα. Αν βαριέσαι την ανάβαση, έχει πολύ όμορφους δρόμους για οδήγηση με αυτοκίνητο ή μηχανή, μες στο πράσινο.

Φεύγοντας από το Μπέππου, κάθε ρανίδα της ψυχής μου μύριζε θειική αυγουλίλα. Έφτασα στο Τόκιο, άνοιξα τις βαλίτσες με τα ρούχα που είχα ήδη πλύνει στο πλυντήριο στο νησί, αλλά η μυρωδιά εκεί. Ωστόσο, το δέρμα μου ήταν απαλό όσο ποτέ και το μυαλό μου χαλαρωμένο στο έπακρο. Πήρα μαζί μου και δυο μπουκάλια χυμό από καμπόσου (ένα τοπικό εσπεριδοειδές) για να μου κάνουν συντροφιά. Σας έπεισα να πάτε και εσείς εκδρομή στις θερμές πηγές; Πείτε μου πως σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Τα λέμε σύντομα, με το τελευταίο μέρος από οδοιπορικό στο νησί Κιούσου, το φαράγγι του Τακατσίχο.

• Που να φας: Izakaya Urakan [google link], Aile en Ciel [google link]
• Που να χαλαρώσεις: Ebisuya Onsen [google link], Myoban Onsen Yunosato Open-air [google link]

---

---