belleelene

Όπως καταλαβαίνετε, το υλικό που έχω για να γράφω για την Ιαπωνία, σιγά σιγά λιγοστεύει. Πιθανόν αυτό να είναι το τελευταίο άρθρο που γράφω (εκτός και αν θυμηθώ καμιά περίεργη ιστορία). Ταυτόχρονα, η γειτονιά της Ασάκουσα είναι ίσως η πρώτη γειτονιά την οποία θα επισκεφτεί ένας τουρίστας στο Τόκιο. Οπότε κλείνει κάπως αρμονικά ο κύκλος, δε νομίζεις; 

Η γειτονιά της Ασάκουσα (浅草) βρίσκεται στο δήμο Τάιτο, στην παλιά πόλη, ή αλλιώς Σιταμάτσι, του Τόκιο. Παραδοσιακά, το Τόκιο χωρίζεται σε δυό βασικά μέρη, το Γιαμανότε (山の手, σαν την ομώνυμη γραμμή του τρένου) και το Σιταμάτσι (下町). Τα ονόματα προέρχονται από τη γεωμορφολογία της περιοχής, όπου τα μεν ανατολικά τμήματα είναι λοφώδη (山 γιάμα=βουνό) και τα δυτικά αποτελούν το δέλτα του ποταμού Σουμίντα (下σίτα=κάτω). Η πρώτη γειτονιά φιλοξενεί τους πλουσίους και το αυτοκρατορικό παλάτι, ενώ η δεύτερη τους απλούς πολίτες και τη φτωχολογιά. Ο ψηλός πύργος του Tokyo Skytree ξεχωρίζει στην απέναντι όχθη του ποταμού Σουμίντα. Εξίσου σημαντική είναι η χρυσή φλόγα της Ασάχι, αν και οι ντόπιοι θεωρούν ότι μοιάζει περισσότερο με κάτι άλλο (τι άραγε;). 

Ο βουδιστικός ναός Σενσό-τζι (浅草寺) είναι ο αρχαιότερος του Τόκιο, χτισμένος το 628 μ.Χ. Το όνομα του γράφεται με τα ίδια ιδεογράμματα όπως και η περιοχή, όμως διαβάζεται εντελώς διαφορετικά. Ο ναός εντυπωσιάζει με τα κτίριά του που είναι βαμμένα με κόκκινη λάκα, αλλά κυρίως με την πύλη Καμινάριμον (雷門) που είναι στολισμένη με το χαρακτηριστικό ογκώδες χάρτινο φανάρι. Στο τριήμερο 17-19 Δεκέμβρη, κόσμος συρρέει στους πάγκους που έχουν στηθεί μπροστά από το ναό για να αγοράσει πρωτοχρονιάτικα διακοσμητικά. Τότε είναι που λαμβάνει χώρα το φεστιβάλ Χαγκοΐτα (羽子板), τα οποία είναι ένα είδος μπαστουνιού τύπου μπάντμιντον, όμως είναι διακοσμημένα με ηθοποιούς, γκέισες και σαμουράι. Τα παλιά τα χρόνια, τα χρησιμοποιούσαν για να παίξουν ένα παραδοσιακό άθλημα με αφορμή την πρωτοχρονιά, αλλά πλέον έχουν απομείνει ως φυλαχτά. 

Ο ναός γεμίζει με κόσμο στις γιορτές, ειδικότερα στο φεστιβάλ του Μαΐου, το Σάντζα-μάτσουρι (三社祭), ένα από τα τρία μεγαλύτερα του Τόκιο. Στα πλαίσια του φεστιβάλ γίνεται η κλασική περιφορά των φορητών ιερών μικόσι από τους ενορίτες. Ταυτόχρονα, ο ναός γιορτάζει και όλες τις μεγάλες γιορτές όπως της Ταναμπάτα και του Σιτσιγκοσάν, ενώ τα καταστήματα στο δρόμο μπροστά είναι το πιο γνωστό μέρος για να αγοράσει κανείς παραδοσιακά διακοσμητικά και σουβενίρ.

Στις αρχές Αυγούστου κάθε χρόνο ο ναός γεμίζει με φαναράκια με χειρόγραφες ζωγραφιές στα πλαίσια του φεστιβάλ Τόρο Ναγκάσι (とうろう流し). Για το αστείο του πράγματος , αφήνω εδώ μια φωτογραφία από ένα φανάρι διακοσμημένο με το αισιόδοξο Tokyo 2020, τότε που ακόμη νομίζαμε ότι οι Ολυμπιακοί θα είναι το μεγαλύτερο γεγονός της χώρας για όλον τον επόμενο αιώνα.

Τα καφέ στους γύρω δρόμους σερβίρουν παραδοσιακά γλυκά ουαγκάσι (和菓子), με το αγαπημένο μου να είναι τα ίμο-γιόκαν (芋羊羹) του Φουνάβα (αυτού με το καράβι). Μία άλλη εναλλακτική είναι το ρετιρέ του Asakusa Culture Tourist Information Center, ο δρόμος με τα κουζινικά στο Καππαμπάσι, ο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής ναός Ζενσότζι του Σέιτζι Σιράι, το σέντο Κοτομπούκι-γιου (που επιτρέπει τατουάζ), ή έστω μια βαρκάδα στον Σουμίντα.

Αυτή ήταν λοιπόν μια βόλτα στη Ασάκουσα. Ευχαριστώ ιδιαίτερα το φίλο μου minapamina για τις όμορφες φωτογραφίες του από το Σάντζα-μάτσουρι. Αν σου άρεσε αυτό το blog, μοιράσου το με τους φίλους σου. Για να μην χάνεις κανένα άρθρο, μπορείς να με ακολουθήσεις στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

*Από δω και πέρα μόνο βουνά βουνά βουνά.