belleelene

ΣαράνταΠενήντα βαθμοί, λιώνει το κορμί, η λύση είναι μία, πάμε παραλία; Όντας κάτοικος του Τόκιο, η πρώτη επιλογή για λίγη δροσιά μες στον καύσωνα είναι οι ακτές της Τσίμπα και της Καναγκάβα, που όμως είναι λίγο πυκνοκατοικημένες και λίγο ασχημομούρες. Άρα, η σοβαρή εναλλακτική στον καύσωνα είναι ΠΣΚ στην τροπική Οκινάβα.

Η Οκινάβα είναι ο νοτιότερος νομός της Ιαπωνίας και αποτελείται από πολλά μικρά νησάκια που εκτείνονται σε μια γραμμή μέχρι την Ταϊβάν. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι τροπική περιοχή, αλλά είναι υποτροπική, δεν είναι τόσο νότια όσο υπέθετα. Το μεγάλο νησί είναι το ομώνυμο, με πρωτεύουσα τη Νάχα, ενώ τα πιο γνωστά νησιά ως τουριστικοί προορισμοί είναι το Μιγιάκο και το Ισιγκάκι. Το νοτιότερο νησί είναι το Γιοναγκούνι, το οποίο στο θρύλο παρουσιάζεται ως ένα μέρος που κατοικείται μόνο από γυναίκες (το οποίο ίσως θυμάστε από το One Piece και την θεάρα Boa Hancock). Η Οκινάβα έχει χαρακτήρα χωριστό από αυτόν της υπόλοιπης Ιαπωνίας, καθώς για αιώνες ήταν ανεξάρτητο βασίλειο, αρχικά υποτελές στην Κίνα και αργότερα στο φέουδο της Σατσούμα. Οι κάτοικοι του βασιλείου Ριούκιου (όπως λεγόταν) είχαν δική τους γλώσσα, ρούχα, θεούς και έθιμα. Δεινοπάθησαν κάτω από τον Ιαπωνικό ζυγό, δεινοπάθησαν από την αμερικάνικη κατοχή στον ΒΠΠ, ακόμα δεινοπαθούν, μιας και το μεγάλο νησί είναι μισό τουριστικό θέρετρο για τους πλουσίους και μισό αμερικάνικη στρατιωτική βάση.

Σήμερα όμως θα μιλήσουμε για ένα μικρότερο νησάκι, το Ζαμάμι (座間味島) δίπλα από το μεγάλο νησί της Οκινάβα. Είναι ένα από τα νησιά του αρχιπέλαγους Κεράμα (慶良間諸島), μιας συστάδας νησιών σε απόσταση 2-3 ωρών από το λιμάνι της Νάχα. Τα νησιά περιβάλλονται από κοραλλιογενή ύφαλο και είναι από τα πιο όμορφα και ανέγγιχτα τοπία του νομού. Στα παλιά τα χρόνια, οι νησιώτες εργάζονταν ως πλοηγοί στις ναυτικές αποστολές του βασιλείου του Ριούκιου προς την Κίνα. Από τα νησιά αυτά ξεκίνησε η επίθεση των Αμερικανών προς το μεγάλο νησί και τη μάχη της Οκινάβα (θα πούμε γι’ αυτά άλλη στιγμή). Πλέον, όλα αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα και τα νησιά είναι ένας προστατευόμενος παράδεισος με αστείρευτη βιοποικιλότητα και θαλάσσια ζωή.

Το Ζαμάμι είναι αρκετά μεγάλο για μια τριήμερη εκδρομή, χωρίς να μείνει ούτε γωνία ανεξερεύνητη. Υπάρχουν 2 καράβια για να φτάσεις από τη Νάχα, το γρήγορο και το αργό. Πολλοί επισκέπτονται το νησί το χειμώνα για να δουν τις φάλαινες, γι’ αυτό υπάρχει και το αντίστοιχο άγαλμα μέσα στο λιμάνι (στην αρχή τρόμαξα ότι ήταν αληθινό). Το νησί δεν είναι πολύ ανεπτυγμένο τουριστικά, γι’ αυτό εκτός από ένα-δυο ξενοδοχεία, τα υπόλοιπα καταλύματα είναι ξενώνες με πάτωμα τατάμι και συχνά χωρίς κλειδί ή ατομικό μπάνιο. Εγώ είχα μείνει στο pension Marine House, το οποίο δεν υπάρχει πια (δεν υπήρχε περίπτωση να το καταδεχτεί Έλληνας τουρίστας) και στη θέση του άνοιξε ένα υπερλουξ ξενοδοχείο. Παρόλα αυτά, η πλειοψηφία των κατοίκων απαρχολείται στον τουρισμό, ενώ ελάχιστοι είναι όσοι ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή, την κτηνοτροφία και την αλιεία. Είναι δύσκολο εδώ που τα λέμε, γιατί τα νησιά έχουν έντονο ανάγλυφο με λόφους και ελάχιστη καλλιεργήσιμη γη, ενώ οι υπόλοιπες δραστηριότητες δεν είναι τόσο επικερδείς όσο ο τουρισμός.

Είναι πολύ εύκολο να γυρίσει κανείς όλο το νησί με ποδήλατο. Ωστόσο, επειδή έχει αρκετές ανηφοροκατηφόρες, το ηλεκτρικό ποδήλατο είναι σοφότερη λύση μες στη ζέστη. Η πιο φτηνή επιλογή για ενοικίαση είναι το Rental Charinko Bike Ishikawa, αλλά αν ψάχνεις κάτι πιο φαντεζί, υπάρχουν ηλεκτροκίνητα ποδήλατα στο Oceana Port Village Zama.

Η πιο γνωστή ιστορία του νησιού αφορά έναν σκυλίσιο έρωτα. Μάλλον ξέρετε τον Χάτσικο, αλλά ξέρετε τον Σίρο; Ακολουθώντας τον παραλιακό ποδηλατόδρομο θα βρείτε το άγαλμα μιας σκυλίτσας. Τη λένε Μαίριλυν και ήταν φιλεναδα του Σίρο, καθώς ζούσαν κ οι δύο στο τοπικό νησί Ζαμάμι. Το 1986, οι ιδιοκτήτες του Σίρο μετακόμισαν στο διπλανό νησί Ακα. Κάποια στιγμή παρατήρησαν ότι ο Σίρο έφευγε το πρωί και γυρνούσε το βράδυ βρεγμένος. Ο ιδιοκτήτης ο κ. Νακαμούρα τον ακολούθησε λοιπόν ένα βράδυ με τη βάρκα του και ανακάλυψε ότι ο Σίρο έπεφτε στη θάλασσα, κολυμπούσε στωικά δύο ώρες απέναντι μέχρι το Ζαμάμι, για να συναντήσει τη Μαίριλυν❤️. Η ιστορία τους έγινε ταινία, το Marilyn ni aitai (1988), και σήμερα υπάρχει ένα άγαλμα της Μαίριλυν στο Ζαμάμι και ένα του Σίρο στην Άκα. Και τα δύο αγάλματα κοιτούν προς τη θάλασσα, προς τον έρωτα τους. Όσοι περνούν από τα αγάλματα, τους αφήνουν για δώρο κοχύλια και βοτσαλάκια (ή μετάλλια ή σκελετούς γυαλιών ηλίου?).

Ξεκινώντας το γύρο του νησιού προς τα δυτικά, η πρώτη παραλία είναι η Άμα (阿真ビーチ). Δεν έχει κάποιο κατάστημα ή σκιά, αλλά έχει όμορφη λευκή άμμο, καθαρό βυθό και κοράλλια παντού. Μου έκανε εντύπωση που μεγάλο τμήμα της είναι καλυμμένο με επίγεια καταπράσινη βλάστηση και μωβ λουλούδια. Δυστυχώς είναι υπερβολικά ρηχά για κολύμπι. Το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος είναι ίσως η καλύτερη θέα του νησιού. Από το ξύλινο παρατηρητήριο του Κάμι-νο-Χάμα μπορεί κανείς να δει τη θέα προς ολόκληρο το αρχιπέλαγος, τα νησιά Άκα, Γακάμπι, Κούμπα, Γκάχι και Αγκενασίκου. Τα νερά είναι βαμμένα σε όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, ακριβώς όπως στους τουριστικούς οδηγούς.

Ως είθισται στην Οκινάβα, την πύλη του παρατηρητηρίου φυλούν δύο λιοντάρια Σίσα. Το ένα έχει ανοιχτό στόμα για να τρομάζει τα κακά πνεύματα να μην μπουν μέσα και το άλλο έχει κλειστό στόμα για να κρατήσει τα καλά πνεύματα εντός. Τα λιοντάρια αυτά έχουν προέλευση από την Κίνα κάπου 500 χρόνια πριν και πλέον τα βρίσκεις σε κάθε γωνιά της Οκινάβα. Μοιάζουν αρκετά με τα σκυλιά-φύλακες Κομα-ίνου της ηπειρωτικής Ιαπωνίας. Ειδικά στο Ζαμάμι, είχε πολλά χειροποίητα και πιθανόν κακομούτσουνα σίσα φτιαγμένα από γύψο και πηλό σε τυχαία σήμεία, όπως για παράδειγμα στο πλάι του σουπερμάρκετ.

Η βόρεια μεριά του νησιού είναι άγρια και δεν έχει παραλίες, ούτε χωριά, παρα μόνο λόφους και παρατηρητήρια. Τα επόμενα είναι το Ουνάτζι-νο-σάτσι, το Νίτα, το Ιναζάκι και το Τσίσι. Ειδικά από το Ιναζάκι, έχει κανείς καλές πιθανότητες να δει φάλαινες το Φλεβάρη. Πέρα από ένα ξύλινο περίπτερο για σκιά, τα σημεία αυτά είναι εντελώς έρημα και ήσυχα.

Ας περάσουμε τώρα και στην καλή παραλία. Ξεκινώντας από το λιμάνι προς τα ανατολικά, μετά από μια εξαντλητική ανηφόρα, θα συναντήσει κανείς την παραλία Φουρουζαμάμι (古座間味海岸), δηλαδή παλιό Ζαμάμι. Είναι η πιο τουριστικοποιημένη παραλία, με ένα μαγαζάκι, θαλάσσια σπορ και μια δεκαριά ομπρέλες. Το μαγαζάκι δίπλα έχει παραδοσιακό φαγητό, κυρίως χοιρινό, όπως το Ραφούτε που είναι κοιλιά μαριναρισμένη στο τοπικό τσίπουρο το Αβαμόρι και σάλτσα σόγιας, το οποίο δε μπορώ να πω πώς μου άρεσε. Γενικά, το φαΐ της Οκινάβα μου μυρίζει αρκετά έντονα και προτιμώ να τρέφομαι με τροπικά φρούτα και χυμούς όταν βρίσκομαι εκεί.

Παρόλα αυτά, η παραλία είναι εντυπωσιακά κενή και ανέγγιχτη. Είναι βαθιά, με πολύ ευρύ ύφαλο. Μπορούσα να δω κάθε λογής ψάρια μόνο με μια απλή μάσκα και μακροβούτια. Είναι ξεκάθαρα η αγαπημένη μου παραλία όσον αφορά το πλήθος ψαριών απ’ όσες έχω επισκεφτεί στην Οκινάβα.

Στα δεξιά υπάρχει άλλη μία μικρότερη παραλία, το Ζαμάμισίρου, στην οποία όμως απαγορεύεται το κολύμπι. Έχω και μια εντύπωση ότι απαγορεύεται γενικά η πρόσβαση προς τα εκεί. Το χειμώνα η παραλία αυτή ενώνεται με το απέναντι ακατοίκητο νησί Αμούρο με μια λεπτή λωρίδα άμμου.

Συνεχίζοντας, μπορεί κανείς να ανέβει στο παρατηρητήριο Τακατσούκι-γιάμα, που είναι η κορφή του βουνού του νησιού, στα 131 μέτρα. Σε αυτό το σημείο γίνεται προφανές γιατί είναι φημισμένο το μπλε των Κεράμα, τόσο ώστε να έχει πάρει δύο αστέρια στο Michelin Green Guide. Βέβαια, δεδομένου ότι το καλοκαίρι είναι υγρό και βροχερό στην Οκινάβα, το καλοκαίρι δεν είναι ιδανικό για παρατήρηση. Γι΄αυτό και τα πολλά σύννεφα και η μουντάδα στις φωτογραφίες που βλέπετε.

Το Ζαμάμι ήταν σημαντικό τα παλιά χρόνια για το φυσικό λιμάνι του. Έχει και ένα δεύτερο προστατευμένο κόλπο με ένα δεύτερο χωριό, το Άσα. Για να μη μπερδεύεστε σαν εμένα, Άμα είναι η παραλία προς τα δυτικά, Άσα είναι το χωριό προς τα ανατολικά. Έχει μια μικρή παραλία που λέγεται Ντσάνα, αλλά δεν είναι κατάλληλη για κολύμπι, περισσότερο αξίζει για να δει κανείς την ανατολή του ήλιου. Υπάρχουν άλλες τρεις παραλίες, η Ουχάμα, η Άγκο και η Ίνο, που είναι όμως παντέρημες. Για να τις βρεις πρέπει να αφήσεις το ποδήλατο και να μπεις λίγο μες στο δάσος με τα πόδια. Τα νερά είναι ρηχά, ειδικά με χαμηλή παλίρροια, και στο βάθος φαίνονται τα κύματα που σκάνε με δύναμη και αφρό στην άκρη του ύφαλου.

Όσον αφορά το φαΐ και τη διασκέδαση, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές σε ένα τόσο μικρό μέρος. Τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς, οπότε πρέπει να είσαι προνοητικός. Μαγαζιά τρόπος του λέγειν, γιατί τα περισσότερα είναι καντίνες με τσίγκους. Πήγαινα κάθε μέρα για παγωτό στο Πάαρα Μαγκίι (パーラー・マギイ) και είχα βρει ένα μαγαζί με tacos εκεί δίπλα, αλλά δεν υπάρχει πια. Παρόλα αυτά υπάρχουν δυο τρεις ιζάκαγια και ένα καφέ το Sabaidee. Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να απευθυνθείτε στη δημοτική υπηρεσία τουρισμού.

Πώς σας φάνηκε αυτή η εκδρομή στο μπλε του Κεράμα; Είναι ίσως σαν να σας πηγαίνω εκδρομή στο Αγαθονήσι, αλλά αξίζει, πιστέψτε με. Στο κάτω-κάτω, οι σωστές διακοπές δε χρειάζονται τίποτε άλλο πέρα από καθαρή θάλασσα και ηρεμία. Πείτε μου πώς σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

---