belleelene

Κανείς ποτέ δεν πάει οικειοθελώς στη Ναγκόγια. Αν αποφασίσεις να πας εκεί, είναι σαν να κάνεις εκδρομή στη ΒΙ.ΠΕ. Βόλου, δηλαδή δεν πας (εκτός και αν έχει φεστιβάλ στον Αλμυρό). Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι εγώ πήγα, για να μη χρειαστεί να πάτε εσείς.

Διάβασε το δεύτερο μέρος της εκδρομής εδώ.

Η Ναγκόγια είναι η μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή Τσούμπου της Ιαπωνίας (δηλαδή στα μέση). Τυχαίνει οι δύο καλύτεροι Ιάπωνες φίλοι μου να κατάγονται και οι δύο από εκεί. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι παρόλο που η Ναγκόγια βρίσκεται στη μέση του μεγάλου νησιού της Ιαπωνίας, στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν τα Γκαλάπαγκος. Γι΄αυτό φταίει η ξεχωριστή κουλτούρα που έχουν διαμορφώσει, τόσο κοντά και τόσο μακρία από τους υπόλοιπους Ιάπωνες. Ως παράδειγμα φέρνουν ότι χρησιμοποιούν στη μαγειρική, όπως στα μίσο νικόμι ούντον, κόκκινη πάστα μίσο (πάστα από φασόλια σόγιας) αντί για λευκή (λολ).

Ο πιο εύκολος τρόπος να φτάσει κανείς στη Ναγκόγια είναι με το γρήγορο τρένο σινκάνσεν. Ο σταθμός είναι αχανής και η πλατεία απέξω γκρι και ολίγον μίζερη. Η πόλη είναι αδελφοποιημένη με τη Ρεμς (Γαλλία), το Σίδνευ (Αυστραλία), το Τορίνο (Ιταλία), το Λος Άντζελες (Αμερική) και το Νανκίν (Κίνα) – εδώ γελάμε. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να πάω στο πανεπιστήμιο της Ναγκόγια (είπαμε, πας εκεί μόνο για δουλειά). Αμέσως αντιλήφθηκα κάτι που θα γινόταν εντονότερο τις επόμενες ημέρες: η πόλη είναι ξεκάθαρα το φέουδο της αυτοκινητοβιομηχανίας Τογιότα.

Όμως πριν την Τογιότα, κυρίαρχοι της πόλης ήταν οι δυναστεία των Τοκουγκάβα, των σογκούν, αυτών που αντικατέστησαν τον αδύναμο θεσμό του αυτοκράτορα για διακόσια χρόνια από το 1603 μέχρι το 1867. Οι Τοκουγκάβα (徳川) ήταν οι άρχοντες του φέουδου Οβάρι, που μετεξελίχτηκε στο νομό Αΐτσι. Ήταν παρακλάδι των φατριών Μιναμότο και Ματσουντάιρα. Ο θυρεός τους με τα τρία φύλλα από πουρνάρι βρίσκεται σχεδόν παντού, αφού αποτελούσε σύμβολο των σογκούν, έναντι των φιλοαυτοκρατορικών με τα χρυσάνθεμα. Το 1931, ο 19ος άρχοντας της φατρίας ίδρυσε το μουσείο των Τοκουγκάβα προκειμένου να προστατέψει τους θησαυρούς της οικογένειας. Εκεί βρίσκονται τρεις πάπυροι με την αρχαιότερη εικονογραφημένη καταγραφή της ιστορίας του Γκέντζι, το σημαντικότατο λογοτεχνικό έργο της Μουρασάκι Σικίμπου, από την εποχή Χεϊάν το 12ο αιώνα. Στο μουσείο θα βρει κανείς στολές σαμουράι, λεπίδες, πίνακες, παπύρους και πολλά μα πολλά σερβίτσια. Στη διπλανή βιβλιοθήκη Χόσα υπάρχει μια τεράστια συλλογή χειρογράφων. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται κ ένας πανέμορφος παραδοσιακός κήπος, το Τοκουγκάβα-εν, πλήρης με λίμνη, γεφυράκια, δωμάτιο τσαγιού και τεχνητό καταρράκτη.

Αφού περπάτησα ασταμάτητα το μουσείο και τον κήπο, έκατσα να ξαποστάσω στο εστιατόριο του κήπου. Το απόγευμα κάνει ένα διάλειμμα και λειτουργεί ως καφέ, εγώ όμως έφαγα παραδοσιακά γλυκά και έκανα δοκιμή διαφορετικών ειδών τσαγιού, τα οποία ήταν σερβιρισμένα σε μπουκάλια κρασιού. Τα σέρβιραν στην τελευταία σύνοδο των g20 στην Οσάκα. Το μεσαίο ειδικά είναι μαύρο τσάι που όμως είχε γεύση σαν ουίσκι. Κρατείστε υπόψη ότι το εστιατόριο του κήπου απαιτεί καλό ντύσιμο για να σε αφήσουν να καθίσεις.

Το επόμενο αξιοθέατο είναι το περίφημο κάστρο της Ναγκόγια. Για άλλη μια φορά, το αρχικό κάστρο κάηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και το τωρινό κάστρο αποτελεί αντίγραφο. Παρόλο που διαφωνώ με τη λογική του να δηλώνουμε ως αρχαία κατασκευές που είναι σύγχρονα αντίγραφα, το κάστρο είναι τόσο γλυκούλι που αξίζει την επίσκεψη. Την περιοχή την λένε Μέιτζο (το μέι- είναι εναλλακτική ανάγνωση του πρώτου ιδεογράμματος της λέξης Ναγκόγια) και χρειάζεται προσοχή γιατί οι οδηγίες για τα ΜΜΜ του χάρτη Google εκεί γύρω είναι λάθος. Η εξωτερική τάφρος είναι σχεδόν εντελώς καλυμμένη με πρασινάδα, την ξεχωρίζεις μόνο από το σχήμα της. Έχει δέντρα και εμπόδια γύρω γύρω, δεν μπορείς να δεις το κάστρο αν δε μπεις μέσα στο χώρο. Η σκεπή του ξεχωρίζει με τα δύο χρυσά διακοσμητικά σε σχήμα ψαριού με κεφάλι τίγρης στην κορυφή του, τα σατσιχόκο ή αλλιώς κινσάτσι (金鯱). Θα τα δείτε παντού ως λογότυπα ή χαρακτήρες στα καταστήματα της πόλης. Τα μεταλλικά αυτά διακοσμητικά επειδή το ψάρι είναι πλάσμα του νερού, υποτίθεται προστάτευαν το κάστρο από πυρκαγιές. Καλά πήγε αυτό.

Το κάστρο χτίστηκε το 1615 από τον σογκούν Τοκουγκάβα Ιεγιάσου και είχε το μεγαλύτερο εμβαδό χρήσιμου χώρου από όλα τα τότε κάστρα. Μέσα υπάρχει ανακατασκευή του εσωτερικού διάκοσμου, με ζωγραφιές στις πόρτες και κάποια έντονα ξυλόγλυπτα. Κάποια δωμάτια είναι πιο χρυσοποίκιλτα γιατί προορίζονταν για την επίσκεψη του αυτοκράτορα, ενώ κάποια άλλα απεικονίζουν πιο ήσυχες χρωματικά σκηνές για ηρεμία. Αν οι τίγρεις σας φαίνονται κάπως περίεργοι και μη ρεαλιστικοί, είναι επειδή δεν υπήρχαν γηγενείς τίγρεις στην Ιαπωνία, οπότε οι καλλιτέχνες δεν ήξεραν πώς να τους ζωγραφίσουν. Όμως οι τίγρεις ήταν συχνό φαινόμενο στην πραγματικότητα κ την τέχνη στην Κίνα, οπότε καθώς ερχόταν η λοιπή κουλτούρα, ήρθε και η ανάγκη απεικόνισης των τίγρεων. Το αποτέλεσμα ήταν αντί για άγριοι θηρευτές, να μοιάζουν περισσότερο με γλυκές γάτες.

Φυσικά, κάθε είδους διασκεδαστικός για τους τουρίστες πλανόδιος βρίσκεται έξω από το κάστρο, από ηθοποιούς ντυμένους σαμουράι ήρωες του παρελθόντος, μέχρι πωλητές που προσφέρουν κροκέτες σε σχήμα νίντζα. Εξάλλου, οι νίντζα της Κόγκα δεν ήταν μακριά από τη Ναγκόγια, ήταν στο διπλανό νομό. Στα εστιατόρια της γειτονιάς Κινσάτσι Γιόκοτσο (金シャチ横丁) απέξω μπορεί να βρει κανείς το άλλο ντόπιο φαγητό, τις περήφιμες τηγανητές φτερούγες, το λεγόμενο τεμπασάκι. Αρκετά νόστιμο είναι και το τοπικό χοιρινό σνίτσελ με σάλτσα από πάστα μίσο.

Προς τα νότια της πόλης βρίσκεται η μεγάλη αγορά Όσου (大須), δίπλα στο ομώνυμο ναό της θεάς του ελέους, Όσου Κάνον. Οι διάδρομοι ανάμεσα στα κτίρια είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους σκεπασμένοι με στέγαστρο, ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με τη βροχή. Θα βρει κανείς καταστήματα με παραδοσιακές τέχνες, μοντέρνες μπουτίκ και άπειρα εστιατόρια. Στη μέση υπάρχει μια πλατειούλα με το άγαλμα μιας γάτας μανέκι-νέκο που γνέφει στους επισκέπτες από ψηλά. Στο βουδιστικό ναό Μπασότζι (万松寺) έχει ένα αρκετά instagramable σημείο με χάρτινα φανάρια και πολλές επιλογές για σφραγίδες γκοσουίν.

Το πιο γνωστό καφέ ειναι η αλυσίδα Κομέντα που ιδρύθηκε στη Ναγκογια, οπότε μπείτε σε κάποιο αν το βρείτε μπροστά σας. Στη δική μου περίπτωση, είχε πάρα πολύ κόσμο, οπότε πήγα στην δευτεράτζα, το Χοσίνο, εκ της Σαϊτάμα. Σχετικά κοντά βρίσκεται και το μουσείο επιστήμης, με το χαρακτηριστικό θολό από το πλανητάριο.

Επειδή το άρθρο παραμάκρυνε, θα σας πω την ιστορία της βιομηχανίας της Ναγκόγια στο επόμενο άρθρο. Πείτε μου πώς σας φάνηκε η εκδρομή στα σχόλια. Αν σας άρεσε αυτό το blog, διαδώστε το στους φίλους σας. Για να μην χάνετε κανένα άρθρο, μπορείτε να με ακολουθήσετε στο facebook ή το instagram. Τα λέμε την επόμενη φορά!

Προτάσεις για φαγητό:

•  Yukyu (悠久) [google link] (δες και εδώ Info Bites: Sushi restaurants)
• Nikomi no Takara (味噌にこみ たから) [google link]
• Garden Restaurant Tokugawa-en (ガーデンレストラン徳川園) [google link]
• Saien Meijo(サイエン 名古屋城 金シャチ横丁宗春ゾーン店) [google link]

---