Ζωή σαν σάλαρυ μαν: Σινκάνσεν και κάψουλες

Ξέρω τι δεν έχετε ζήσει ποτέ (και μάλλον δεν σκοπεύετε κιόλας). Μα φυσικά τη ζωή ωσάν παραδοσιακός, βαρβάτος σάλαρυ μαν. Για όσους δε γνωρίζουν, σάλαρυ μαν είναι η ιαπωνοαγγλική λέξη που περιγράφει όσους κάνουν δουλειά γραφείου. Για τις γυναίκες, το αντίστοιχο είναι το -ολίγον τι μειωτικό- OL, δηλαδή office lady. Σήμερα λοιπόν σκεφτείτε ότι είστε ένας σάλαρυ μαν που πάει επαγγελματικό ταξίδι. Επειδή ο χρόνος είναι χρήμα, θα ταξιδέψει με το τρένο-σφαίρα, το Σινκάνσεν. Επειδή στο λογιστικό τμήμα είναι λίγο τσιγκούνηδες, θα περάσει το βράδυ σε ξενοδοχείο με κάψουλες. Ας δούμε πώς είναι!

Τις προάλλες χρειάστηκε να πάω με τη δουλειά στη Ναγκόγια. Σαν να λέμε πάω στην Τρίπολη, απλά φανταστείτε την Τρίπολη γεμάτη με αυτοκινητοβιομηχανίες και όλη τη βαριά βιομηχανία. Πακέταρα το μαύρο μου το μπλέιζερ και ξεκίνησα για το τρένο Σινκάνσεν. Το σινκάσεν είναι το πιο ταχύ τρένο της Ιαπωνίας και μέχρι πρόσφατα του κόσμου (έχασε τα ηνία από την Κίνα). Πιάνει μέγιστη ταχύτητα 320 χιλιόμετρα την ώρα. Έχει εννιά γραμμές, οπότε καλύπτει όλο το νησί Χόνσου και φτάνει μέχρι την άκρη των νησιών Χοκκάιντο και Κιούσιου. Έχει και εξπρές και απλά τρένα, ανάλογα με τις στάσεις που κάνει. Για παράδειγμα, από Τόκιο στην Οσάκα εξυπηρετούν 3 τρένα, το Νοζόμι, το Χικάρι και το Κοντάμα (από το πιο γρήγορο προς το πιο αργό). Είναι πολύ βολικά για ημερήσια ή μακρινά ταξίδια. Τη διαδρομή Τόκιο-Ναγκόγια που είναι 349 χιλιόμετρα, το Νοζόμι τη διασχίζει σε μια ώρα και είκοσι λεπτά. Υπάρχει ένα εν ενεργεία σχέδιο για αντικτάσταση των τρένων στη γραμμή Τόκιο-Ναγκόγια με τρένα τεχνολογίας Maglev (μαγνητικής αιώρησης), που είναι ακόμα πιο γρήγορα. Το σινκάνσεν είναι σαφώς πιο άνετο και γρήγορο από αεροπλάνο, αν και πολλές φορές κοστίζει διπλάσια τιμή. Τα τρένα της σειράς Ν700S που εξυπηρετούν τη γραμμή του Τοκάιντο (Τόκιο-Οσάκα) είναι τα πιο εξελιγμένα και ασφαλή σε περίπτωση σεισμού. Γενικά τα σινκάνσεν έχουν σεισμογράφους στις γραμμές ώστε να σταματούν εγκαίρως σε περίπτωση σεισμού ή άλλης φυσικής καταστροφής. Βέβαια αυτό δεν έσωσε τη γραμμή Τζομπάν, που την σήκωσε όλη το τσουνάμι του 2011. Παρόλα αυτά, είναι πολύ ασφαλές μέσο και κανείς δεν έχει χάσει τη ζωή του ταξιδεύοντας τα τελευταία 50 χρόνια, παρά τις πολλαπλές καταστροφές που πλήτουν την Ιαπωνία.

Επειδή μένω στα νότια, ο σταθμός της Σιν-Γιοκοχάμα με βολεύει περισσότερο από τον σταθμό του Τόκιο. Ίσως νομίζετε ότι το σινκάνσεν είναι σχετικά φτηνό, όμως αυτό ισχύει μόνο για τα τουριστικά πακέτα (προσοχή, το τουριστικό πακέτο δεν περιλαμβάνει το Νοζόμι). Οι κάτοικοι Ιαπωνίας δεν έχουν δικαίωμα γι’ αυτά τα μειωμένα πακέτα, οπότε πληρώνουμε τις κανονικές τιμές. Μπορείς να κλείσεις εισιτήριο μέσω ίντερνετ από το eki-net, αλλά ο σχεδιασμός της ιστοσελίδας τους είναι τόσο απαράδεκτος που δεν αξίζει τον κόπο. Προτιμώ να πάω στα πράσινα ταμεία (JR midori no madoguchi) και να κλείσω εισιτήρια επί τόπου. Ζητώ εισιτήριο για την ίδια μέρα, το οποίο εκτός από το σινκάνσεν, καλύπτει και τις υπόλοιπες μεταφορές μου με γραμμές JR ακριβώς πριν και μετά. Παρόλο που τα σινκάνσεν και τα κανονικά τρένα βρίσκονται στους ίδιους σταθμούς και ανήκουν στην ίδια εταιρία, έχουν χωριστές αποβάθρες και έλεγχο εισιτηρίων, δεν μπορείς να περάσεις με την κάρτα των μέσων. Για όσους θέλουν απλά να κατεβούν στην αποβάθρα για να δουν το τρένο ή να παραλάβουν κάποιον, χωρίς να ταξιδέψουν, υπάρχει ειδικό φτηνό εισιτήριο γι’ αυτό το σκοπό.

Το Νοζόμι φεύγει κάθε 10 λεπτά, οπότε ανεβαίνω στην αποβάθρα και παίρνω όποιο τρένο φτάσει εκείνη την ώρα. Το εισιτήριο τιμολογείται σε δύο μέρη, το βασικό κόστος (5.720JPY) και μια χρέωση (4.180JPY). Το βασικό κόστος έχει διάρκεια ανάλογη με τα χιλιόμετρα ταξιδιού, πχ στη δική μου περίπτωση έγραφε 3 μέρες. Η χρέωση εξαρτάται από το αν υπάρχει κράτηση θέσης ή όχι, και ισχύει μόνο για τη μέρα επιβίβασης. Επειδή δεν είχε κόσμο διάλεξα ελεύθερη θέση (τζιγιού σέκι), που σημαίνει ότι μπορώ να καθίσω όπου θέλω στα πρώτα 3 βαγόνια του τρένου. Ευτυχώς, οι θέσεις έχουν πολύ χώρο, καμία σχέση με στρυμωγμένα αεροπλάνα ή αυτοκίνητα. Πολλοί προτιμούν τα γεύματα bento από το μαγαζί στην αποβάθρα, αλλά για όσους δεν πρόλαβαν, περνά τρενοσυνοδός με καφέ και σνακ κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ως σωστή επαγγελματίας, βγάζω το λάπτοπ μου και ξεκινώ τη δουλειά. Εννοείται υπάρχει δωρεάν wifi και πρίζες σε κάθε θέση. Το τρένο είναι τόσο ήσυχο και σταθερό, που δεν υπάρχει περίπτωση να με ζαλίσει. Για τους ανυπόμονους, υπάρχει καπνιστήριο σε κάποια βαγόνια.

Τα τοπία τρέχουν δίπλα μου. Πάλι ξεχάστηκα και διάλεξα λάθος πλευρά και έκατσα από τη μεριά της θάλασσας και όχι του Φούτζι. Δε πειράζει, έτσι κι αλλιώς ήταν σκεπασμένο με σύννεφα, το είδα από το πλάι. Δοκίμασα να κάνω το πείραμα που μπορείς να στερεώσεις ένα κέρμα στο παράθυρο χωρίς να πέσει, παρά την ταχύτητα. Όσα κέρματα και αν δοκίμασα, απέτυχα. Νομίζω δεν φταίει η σταθερότητα του σινκάσεν, φταίει ότι εγώ δεν ξέρω να στερεώνω κέρματα.

Μέχρι να πεις κύμινο, έφτασα στη Ναγκόγια και πάω προς το ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο 9h, έργο της Φουμίε Σιμπάτα, δεν έχει δωμάτια. Έχει ατομικά κρεβάτια κάψουλες διαστάσεων 2m x 1m x 1m. Το όνομα του ξενοδοχείου συμβολίζει τη 1 ώρα μπάνιου + 7 ώρες ύπνου + 1 ώρα πρωινής φροντίδας, πρακτικά μέχρι εκεί φτάνουν οι παροχές.

Η κάψουλα δεν έχει ούτε καν πόρτα, μόνο ένα κουρτινάκι, έχει όμως ανιχνευτή καπνού, πρίζα, ατομικό φωτισμό και δύο τοσοδούλια ραφάκια. Δε χωρά τίποτα παραπάνω από τον εαυτό μου. Οι κάψουλες είναι στοιχισμένες σε δύο σειρές, πάνω-κάτω. Κάπως έτσι, χωράνε είκοσι άτομα σε ένα δωμάτιο.

Λόγω της έλλειψης χώρου, τα πράγματά τα φυλάω σε ντουλάπια με ηλεκτρονική κλειδαριά σε άλλο όροφο, εκεί που βρίσκονται και τα αποδυτήρια και τα μπάνια. Αν και η ιαπωνική κουλτούρα υπαγορεύει αφρόλουτρο το βράδυ, λείπουν αυτές οι ανέσεις. Μόνο ντούζ, το οποίο περιγράφεται ως “ξεχωριστή εμπειρία ευεξίας” από τους διακοσμητές του χώρου.

Φυσικά, δεν υπάρχει περιορισμός διαμονής 9 ωρών στο ξενοδοχείο. Για παράδειγμα, έχει ταράτσα με θέα και χώρο γραφείων, δίπλα σε ένα πολύ κυριλέ καφέ. Ο λόγος που πολλοί προτιμούν τις κάψουλες είναι βασικά το ότι είναι πολύ φτηνές. Για τις γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες είναι ασφαλές, επειδή έχουν χωριστή πτέρυγα. Πέρα από αυτό, δεν βολεύει. Ακούς κάθε θόρυβο και κίνηση από τις διπλανές κάψουλες, έχει ουρά στα μπάνια αν έχει κόσμο και χρειάζεται να ξανακάνεις τσεκ ιν και τσεκ άουτ για κάθε βράδυ διαμονής. Παρόλα αυτά δεν ήταν τόσο κλειστοφοβικά όσο περίμενα και το στρώμα ήταν πολύ άνετο. Άλλα καταστήματα έχουν αισθητήρα υπέρυθρων στην κάψουλα, και την ώρα το τσεκ άουτ δίνουν ανάλυση της ποιότητας ύπνου σου.

Πήγα, έκανα τη δουλίτσα μου, συνάντησα τους φίλους μου που έτυχε να βρίσκονταν στην πόλη, και κάπως έτσι πέρασαν δυο μέρες. Υπό κανονικές συνθήκες, θα βρισκόμασταν για βράδυ σε κάποια ιζάκαγια με συναδέλφους και φίλους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αναλόγως ποιόν θα ρωτήσεις, αυτού του είδους οι κοινωνικές εκδηλώσεις δεν έχουν επιστρέψει ακόμη. Οπότε αφήνω δυο θολές φωτογραφίες από το πώς συνηθιζόταν να κλείνει μια βραδιά. Πρώτα με φαΐ και ποτο σε κάποια ιζάκαγια ή μπαρ, και μετά με εκούσια φυλάκιση σε ένα δωμάτιο καραόκε.

Όταν ήρθε η ώρα να γυρίσω, μάζεψα την τσάντα μου, αγόρασα εισιτήριο, και σε δύο ώρες ήμουν σπίτι μου. Πραγματικά παραπάνω ώρα κάνω για να φτάσω στα βουνά που πάω για πεζοπορίες συνήθως. Πολύ βολικό το σινκάνσεν, κρίμα που δεν μπορώ να το παίρνω κάθε μέρα.

Πώς σας φάνηκε το σινκάνσεν και η κάψουλα; Έχετε δοκιμάσει κάποιο από τα δύο; Πείτε μου γι’ αυτό. Αν θέλετε να γράψω για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, γράψτε μου στα σχόλια. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα!