Στη γειτονιά του Θανάση με τα τέρου τέρου μπόζου

Τις προάλλες πήγα στο Θανάση!

Όπου Θανάσης, το Τάνασι, μια γειτονιά στο δυτικό Τόκιο. Το Τάνασι δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις, το όνομά του σημαίνει χωρίς χωράφια (Θανασάκη ποια θα σε πάρει χωρίς προίκα;). Παλιά ήταν μόνο του ολόκληρη πόλη, πλέον ενώθηκε με τη διπλανή πόλη και αποτελούν την πόλη Νίσι-Τόκιο. Το μόνο(;) αξιοθέατο είναι ο τοπικός σιντοϊστικός ναός, ο οποίος είναι προστατευόμενη πολιτιστική κληρονομιά για τα ξυλόγλυπτά του.

Τις τελευταίες μέρες έβρεχε χωρίς σταματημό, παρόλο που η φετινή εποχή των βροχών έχει τελειώσει. Επειδή μου την έδωσε η πολλή βροχή, πέρασα μια βόλτα από τον ναό του Τάνασι. Από την Ταναμπάτα και μετά, είχαν στήσει πολλά πολύχρωμα τέρου τέρου μπόζου (てるてる坊主) για να ξορκίσουν την υγρασία. Τα τέρου τέρου μπόζου είναι υφασμάτινα φαντασματάκια που κρεμούσαν οι αγρότες της εποχής Έντο και τα παιδιά σήμερα, με σκοπό έχουν να προσελκύσουν ηλιόλουστες μέρες. Το τέρου βγαίνει από τη λέξη φωτεινός, όπως και το κοτόπουλο τεριγιάκι. Το μπόζου σημαίνει μοναχός, απ’ αυτούς με τα ξυρισμένα κεφάλια, εξ’ού και το λείο κεφάλι της κούκλας. Αν έχει πέσει ξηρασία και θες να προσευχηθείς για βροχή, απλά κρεμάς τα τέρου τέρου μπόζου με το κεφάλι προς τα κάτω.

Με αφορμή την εποχή των βροχών, στο ναό έστησαν μια κατασκευή στολισμένη με εκατοντάδες τέρου τέρου μπόζου. Οι επισκέπτες μπορούν να γράψουν δικιές τους ευχές για καλοκαιρία και να τις κρεμάσουν, μαζί με τα υπόλοιπα. Επειδή η όλη ιστορία είναι αρκετά ινσταγκράμαμπλ, πολλοί είχαν φέρει τα σκυλιά τους και τους έκαναν επαγγελματική φωτογράφιση μπροστά στα φιγουρίνια.

Εκτός από τα τέρου τέρου μπόζου, ο ναός είναι δημοφιλής για τα ξυλόγλυπτά του από τον διάσημο γλύπτη Σιμαμούρα Σούνπιο. Ο ίδιος έχει επιμεληθεί τα γλυπτά στον ναό Χικάβα στο Καβάγκοε και τον ναό Ναρίτασαν, ενώ η οικογενειά του είχε αναλάβει τον ξύλινο διάκοσμο της Ασάκουσα. Τα περισσότερα γλυπτά παραμένουν κρυφά από το κοινό και μπορείς να τα δεις σε συγκεκριμένες γιορτές.

Μήπως υποψιαστήκατε τους θεούς του ναού; Είναι πέντε δράκοι, ένας για κάθε κατεύθυνση και ένας για το κέντρο. Σε αντίθεση με τους δράκους στους θρύλους της Δύσης, οι ασιατικοί δράκοι είναι αγαθοί θεοί, με σώμα που μοιάζει περισσότερο με σαύρα και χωρίς φτερά. Ο κάθε δράκος έχει διαφορετικές δυνάμεις και χρώματα. Ο μαύρος δράκος του βορρά χαρίζει υγεία και προστατεύει το σπίτι. Ο λευκός δράκος της δύσης φροντίζει για την εύρεση συντρόφου και χρημάτων. Για καλούς βαθμούς και νίκες σε αγώνες θα πρέπει να απευθυνθείς στον κόκκινο δράκο του νότου. Ο πράσινος δράκος της ανατολής χαρίζει επιτυχίες στα επαγγελματικά και τις τέχνες. Τέλος, ο χρυσός δράκος του κέντρου φέρνει γενικά ευτυχία και τύχη. Γύρω γύρω στο χώρο του ναού υπάρχουν αγάλματα του κάθε δράκου, διαφορετικής τεχνοτροπίας το καθένα, οπότε το να τους βρω ήταν λίγο σαν κυνήγι θησαυρού.

Βρήκα και ένα χώρο με χώμα που τελικά είναι το γήπεδο για τελετουργική πάλη σούμο. Αυτή τη στιγμή βεβαια το χαίρονταν μόνο τα περιστέρια. Φυσικά, δεν μπορούν να λείπουν τα πολεμικά μνημεία, είχε μια επιγραφή και μια οβίδα αφιερωμένα στους πεσόντες των Ιαπωνο-Ρωσικών πολέμων ανάμεσα στους δράκους. Ακόμα, βρήκα μια χρυσή πύλη τόριι που ξεχώριζε ανάμεσα στις υπόλοιπες κόκκινες. Η κίτρινη πύλη οδηγούσε στα αγάλματα των σιτσι-φούκουτζιν, των επτά θεών την τύχης. Βγαίνοντας, με χαιρέτισε το ξύλινο γλυπτό μιας μαμάς σκυλίτσας με τα νεογέννητά της, και δυο ολοζώντανες κότες σε ένα κοτέτσι. Μη ρωτάτε, όσα ξέρετε, τόσα ξέρω.

Αυτά τα σύντομα για σήμερα. Την επόμενη φορά μάλλον θα σας δείξω την παλιά πόλη δίπλα στο αεροδρόμιο Ναρίτα, αλλά άν προτιμάτε κάτι διαφορετικό, πείτε μου στα σχόλια!